zaterdag 29 november 2014

Feestjes; allemaal Poespas

Toen dochterlief 5 werd vierde ze haar eerste kinderfeestje. 
Een echt prinsessenfeest met 5 prinsessenvriendinnen.
De prinsessen versierden hun kroon, maakten zich mooi voor het prinsessenbal, dansten daar de sterren van de hemel en dronken limonade met soesjes op de prinsessen-'hightea'. 
Dochter huilde tranen met tuiten toen de prinsessen allemaal weer opgehaald werden.

Dochters 6de verjaardag was voor ons een extra bijzondere. Ze was net 4 maanden ervoor bewust verklaard. 
Voor een vlinderfeestje nodigden we 3 vriendinnetjes uit.
De vriendinnen werden als vlinder geschminkt en kleurden zelf hun vlindertas.
Dochterlief genoot zich suf en merkte niet eens dat haar beste vriendinnetje zo van haar schrok, dat ze erna nooit meer langs is geweest.

'Een balletfeestje' besliste dochter voor haar 7de verjaardag zelf.
We nodigden 2 vriendinnetje uit van haar oude school en 2 vriendinnetje van de nieuwe school.
De ballerina's versierden zelf hun taartjes, werden prachtig geschminkt, gingen naar de bioscoop om een balletfilm te kijken.
De balletmeisjes van de nieuwe school gilden het samen met dochter uit van plezier als er gekke dingen gebeurden. De balletmeisjes van de oude school vonden de nieuwe balletmeisjes een beetje raar.
De balletmeisjes van de oude school vonden de film extra leuk toen het een beetje spannend werd. De balletmeisjes van de nieuwe school raakten toen een beetje overstuur.
Dochter genoot dit jaar weer intens. 
Wij voelden de spagaat tussen haar wereld van toen en haar wereld van nu.

Op dochters school ontstond inmiddels de leuke gewoonte dat de hele klas werd uitgenodigd voor een verjaardag. Vaak waren er 2 of 3 kindertjes die een verjaardag vierden en zo gingen we gedurende het jaar 2x naar een overdekte speeltuin, een zwembad en een boerderij.

Dochter vierde dan ook haar 8ste verjaardag samen met een vriendinnetje uit de klas voor alle klasgenootjes. We nodigden 2 actrices uit van het theatergezelschap Poespas.
Vooraf vond dochterlief het nog een beetje spannend. Eigenlijk wilde ze liever niet meedoen met het meespeeltheater. Toen de dames binnen waren zat ze echter binnen enkele tellen bij actrice Nina op schoot. In het spel speelde dochter én een prinses, én een popster én zelfs een prins met een snor!

Het meespeeltheater was één groot feest. De kinderen oefenden voor prinses, voor prins en voor popster. 
Ze dansten hun lijven warm.
Ze zaten in de bus bij een buschauffeur die niet zo goed kon rijden.
Ze verdwaalden in het bos.
Als popsterren zochten ze één voor één de buschauffeur die verdwenen was.
En als echte popsterren gaven ze een heus concert.

De kinderen genoten intens;
de meesten met volle overgave in het spel, de rest als enthousiast publiek.

Dochterlief was net als andere kindjes moe na afloop, maar vroeg dringend of we snel weer naar het meespeeltheater zouden gaan. Het was weer een goed feest!

Het is wel wat poespas, zo'n kinderfeest. 
Maar met Poespas is het wel een echt feest.
Dank Nina en Deena :-)!






maandag 20 oktober 2014

Sinterklaas

Via twitter las ik dit artikel.
De verschillende mogelijke waarheden en het slaan van bruggen raakten me. 

Eerlijk gezegd ben ik niet bijzonder gehecht aan de figuur Sinterklaas.
Toen ik 4 was geloofde ik niet meer.
De magie was eraf, de fascinatie was echter toegenomen; hoe kan het toch dat mensen er geschminkt zo anders uitzien? 
Ik heb niet zoveel herinneringen aan bepaalde tradities die we ieder jaar deden.
Wel herinner ik me goed dat ik het vooral gezellig vond om zo samen te zijn.


Aan samen zijn ben ik namelijk wel gehecht. 


In onze studietijd woonden zus en ik in dezelfde stad. Zodra Sinterklaas in het land gekomen was, kochten we kleine kadootjes voor elkaar en vierden we op 5 december getweeën Sinterklaas, met pepernoten, suikerbeesten en chocola. 

Later, met onze toenmalige vriendjes erbij besloten we te dobbelen met Sinterklaas. Wat hadden we een lol om de stomme kado's die we voor elkaar kochten.

We verhuisden vrij snel achter elkaar naar de randstad. Onze neven en nichten sloten zich aan bij  'ons' sinterklaasfeest en het was elke keer weer een groot feest.
We varieerden de vorm door de jaren heen, dobbelen, een ander spel spelen, gewoon samen uit eten zonder kado's.
Door de jaren heen breidde onze familie zich uit met klein grut en zij dobbelen nu naar hartelust mee. Wetend dat zij toch wel gewoon hun kadootjes krijgen. 

Met dochterlief vieren we daarnaast ook Sinterklaas samen met opa en oma, haar nichtje en ooms en tante.
 En tijdens die momenten doen we wat ik het fijnst vind;
lekker samen zijn, liefdevol en plagend.

Want zo'n gezamenlijk feest, dat is nou mijn ideaal. 
Een feest met een Sinterklaas die helpers heeft, 
van pikzwart tot spierwit, 
mannelijke Pieten en vrouwelijke Pieties, 
hetero en holebi Pieten, 
ongelovige Pieten, moslim Pieten, christen Pieten, joodse Pieten, hindoeïstische Pieten en boeddhistische Pieten, 
gezonde Pieten en zieke Pieten, 
valide Pieten en Pieten in een rolstoel, blinde Pieten, dove Pieten, verstandelijk beperkte Pieten, 
jonge Pieten, oude Pieten en iedere Piet die ik vergeten ben. 

Een feest wat we samen doen en waarin we samen zijn.
Want daar gaat Sinterklaas toch eigenlijk om, 
om samen zijn, 
gewoon feestelijk samen zijn.

zaterdag 18 oktober 2014

BNN dag 10-18; meer bezig met minder afval...

9 daagjes verder en eigenlijk niet veel te melden van het niets-nieuws-kopen-front. Niks gekocht de afgelopen dagen. 
Ben eigenlijk meer bezig met het verminderen van afval.

Vorige week ben ik in de stromende regen naar de markt gegaan.
Doorweekt kwam ik thuis met mijn buit.


 Het lukte me aardig om zonder extra zakjes en bakjes boodschapjes in te slaan.
Om de vis kreeg ik echter toch nog een plastic zakje mee en de mevrouw van de feta had voordat ik het wist ook al en plastic zakje om mijn eigen bakje heen geknoopt;
"Voor de zekerheid!" 
Tegen zoveel kordaatheid ben ik kennelijk niet bestand.

Vandaag besloot ik de landwinkel maar eens te bezoeken.
Producten uit de streek, iets dichter in de buurt en ook nog een ritje door de weilanden. 

De landwinkel bleek een idyllisch plekje te zijn. 
Een paar diertjes. 
Een mooi plekje om koffie te drinken. 
Het één en ander aan groenten en fruit, veel zuivel, wat vlees en andere producten. 
Helaas niet wat ik zocht en vooral alles voorverpakt in plastic! 

Plastic, dat vind ik eigenlijk het ergst. 
Zo zonde dat al die kostbare aardolie gebruikt wordt voor weggooizakjes en bakjes. 
Daar wil ik zo min mogelijk aan meedoen. 

Dus fietste ik maar weer naar huis en besloot mijn boodschappen te doen bij de plaatselijke groenten- en kaasboer. 
Daar stopten ze alles keurig in mijn bakjes en zakjes. 
Terloops vertelde het meisje bij de kaasboer me dat ik de eerste was die met eigen bakjes aankwam. 
Eerlijk gezegd was ik wel een beetje verbaasd. 
Ben ik kennelijk toch een beetje aan het pionieren :-). 

Uiteindelijk was ik sneller thuis en goedkoper uit. 
Voortaan sponsor ik de lokale winkeliers, heb ik maar bedacht.

vrijdag 10 oktober 2014

BNN dag 7, 8 & 9; Voor de bijl...

Voor dag 9 was ik al een beetje bang.
Dochterlief zou geopereerd worden aan haar ogen en ik was angstig dat ik als troost voor haar het ziekenhuiswinkeltje 'leeg' zou kopen.

Dat heb ik niet gedaan.

Wel kocht ik een pyjama met knoopjes, zodat we geen shirtje of nachthemd over haar hoofd hoeven trekken.
Manlief keert daar zijn hand toch niet voor om. En zo ligt de nieuwe pyjama nog ingepakt (ook dat nog) op het voeteneind en slaapt ze in haar eigen nachthemdje.

Het is dus niet helemaal een impuls aankoop, 
(als ik haar had omgekleed had ik haar het pyamajasje aangetrokken, want ik had het te eng gevonden om iets over haar hoofd te trekken nu)
maar echt nodig was het ook niet.

Nu ja. We gaan vol goede moed weer verder.


Dag 7 & 8 stonden vooral in teken van vriendschap.
Mijn vriendin woont sinds enkele jaren aan de andere kant van de wereld en ze is een paar weken 'over'.
Weer in elkaars sfeer zijn, de draad gewoon weer oppakken...
…daar kan geen nieuw spulletje/kledingstuk/gadget tegenop.


Ergens van het internet geplukt

maandag 6 oktober 2014

BNN-month dag 4, 5 & 6; kokosolie, bakingsoda en appeltjes

Zaterdag ging ik nog even door op het leven-zonder-afval pad. Ik poetste de badkamer, mijn schuurmiddel bleek op, dus ik poetste de wastafel met...

…azijn.
Het werd heerlijk schoon. De geur was alleen niet prettig. Manlief kwam snuffend naar boven en liep nog even luidruchtig snuffend rond 'niet lekker' brommend.
Binnenkort ga ik allesreiniger maken met azijn en voeg er dan ook een geurtje aan toe.

Ik kocht die middag onbewerkte kokosolie (wel 2 potten, 2de voor de halve prijs. Kocht ook nog 2 tubes dagcrème, ook 2de voor halve prijs; dagcrème mocht gelukkig :-)) en Aleppozeep.

's Avonds maakte ik handzeep.
Eerste 50 gram zeep raspen.

Duurde gelukkig maar een minuutje of 5 :-).
Zeep mengen met 1 liter water en een eetlepel glycerine (recept van Emily van Leven Zonder Afval). Manlief vond het niet zo heel lekker ruiken, dus voegde ik nog wat etherische oliën toe. 
Zo zag het eruit in de pan.

De volgende dag zou het dik en lobbig moeten zijn. Dat was het niet bij mij. Het is gewoon zeepwater, dus kennelijk heb ik iets nog niet goed gedaan. Staat wel gezellig in het flesje.

Toch nog maar eens proberen, en kijken wat ik anders moet doen.


Met dochterlief maakte ik tandpasta met de nieuwe onbewerkte kokosolie. Ik maakte het alleen van kokosolie en bakingsoda, zonder olie omdat ik die van mezelf niet mocht kopen.
Dochterlief was verzot op de onbewerkte olie en snoepte er lekker van. Toen de tandpasta klaar was wilde ze het graag proberen, maar het was toch te zoutig voor haar.
Met bakingsoda poetste ik al een tijdje. Ik kreeg er echter pijn van aan mijn tandvlees. Het mengen met kokosolie leek me wel een goed plan. Inmiddels heb ik er 2 keer mee gepoetst en ook dit werkt irriterend op mijn tandvlees, helaas. Ik vind het echt heel jammer, want mijn tanden werden zo heerlijk schoon en ik wilde heel graag een natuurlijk tandpasta gebruiken.
 Het mengsel gebruik ik nu als mondwater, en dat is gelukkig ook fijn.


Zondag een luie dag.
Fijne documentaires gekeken.
Op het blog van Firma Fluitekruid las ik over de docu 'Fat, sick & nearly death'.
Een heerlijke documentaire. Ik kreeg prompt zin in allerlei fruit en groentensapjes.
Daarna ontdekte ik toevallig de documentaire 'Edwardian Supersize Me'.
Een verrukkelijke verhaal over het eten van de Britse adel, een dikke 100 jaar geleden.
Ze aten echt bizar veel!

Niks gekocht, wel veel gekeken naar wat ik allemaal zou kunnen kopen (lang leve het internet).


Vandaag kregen we zomaar hele fijne appeltjes van de grootouders van vriendinnetje van dochterlief. Wat een feestje!


Nog 25 daagjes te gaan!


zaterdag 4 oktober 2014

Buy-nothing-new (BNN :-)) dag 3 en Leven-Zonder-Afval.

"Heb je zin om mee te gaan?"
Enkele dagen geleden kreeg ik van vriendin een uitnodiging om mee te gaan naar de eerste open avond van Emily-Jane, de vrouw achter het blog 'Leven Zonder Afval'. Ik had er wel oren naar en zo tuften we  gisterenavond richten Baarn.

Het was een fijne avond, waar Emily en haar zus Sarah ons welkom heetten met thee en koffie (allebei in een genoegelijke pot) en zelfgebakken scones met boter en eigengemaakte pruimenjam.
Naast ons 2 waren er nog 5 dames op de avond afgekomen en zo wisselden we ge-9-en tips en trucs uit om ons leven meer afvalvrij te maken.

Emily besloot vorige zomer haar afvalvolle leven radicaal om te gooien en zorgde er in een jaar(!!!) tijd voor dat zij en haar gezin zo min mogelijk afval produceren. 

Boodschappen doen doet ze met haar eigen tassen, tasjes, doeken en potten. De tassen voor brood en aardappelen; tasjes voor groenten; doeken voor kaas en potten voor bijvoorbeeld noten. Basisvoorraden bestelt ze in grootverpakking via het internet.

Verzorgingsproducten zoals deo, tandpasta en lippenbalsem maakt ze zelf. 

Hoewel ik mijn eigen deo ook zelf maak, kreeg ik toch nog een handige tip van haar om wat glycerine of olijfolie toe te voegen. Van vriendinlief kreeg ik nog de tip om onbewerkte kokosolie te gebruiken. Zij koopt die van haar bij 'De Tuinen'.

Emily maakt ook haar eigen schoonmaakmiddelen. Aan het 'groener' schoonmaken ben ik inmiddels toe. Haar tip over de wc schoonmaken met natuurazijn en bakingsoda ga ik zeker thuis uitproberen. En aangezien onze handzeep bijna op is, ga ik dit weekend nog zeep knutselen.

Naar de markt gaan, thee serveren in een lief potje (en zeefje!) en zelfgemaakte baksels serveren, het zijn zaken die ik al lang nastreef en die ik nog niet altijd waar weet te maken. De markt is op donderdag (werk ik) of op zaterdag (he-le-maal in de stad), theezakjes zijn makkelijk in mijn kopje. Zelf koekjes en ander lekkers bakken doe ik nog wel eens, maar veel minder dan ik zou willen. 
Ze leeft het 'romantische leven' waar ik over fantaseer in combinatie met het idealistisch leven wat ik ook nastreef. Idealistisch kan er dus ook 'mooi' uit zien :-).

'Romantisch' melkbusje en krukje, beide van kringloop

De ontmoetingen waren aangenaam gisteren en de avond heeft ervoor gezorgd dat ik me weer geïnspireerd voel om een stapje verder te zetten op het groene pad. 
Meer over leven zonder afval en tips van Emily vind je hier


De BNN-maand is daar natuurlijk ook een onderdeel van; bewustwording van je koopgedrag en duurzamer consumeren.
Ik heb me gisteren bij Emily braaf ingehouden en niets gekocht, ondanks dat zij haar tasjes bijvoorbeeld maakt van stof die ze bij de kringloop koopt (en ik ze eigenlijk veel leuker vind dan de zwarte netjes die ik gebruik voor fruit en groenten)

Toch is er wel iets nieuw in ons huis gekomen gisteren.
Manlief kocht een Sola wok. 
Onze met teflon bedekte wok was behoorlijk aan het afbladderen, dus we waren al een tijdje aan het kijken naar een pan met een keramische binnenlaag, omdat bij dit soort pannen geen giftige stoffen vrij komen. Deze week bleek de pan die we hadden uitgezocht in de aanbieding te zijn in de Sola fabriekswinkel. (Sola pannen zijn zogenaamde 'greencooking' pannen, zie voor meer info hier).

Manlief doet niet mee met de BNN-maand, dus formeel heb ik niks gekocht. Toch voelt het een beetje als valsspelen omdat we nu wel een nieuwe pan hebben, vandaar dat ik het toch even vertel :-).

donderdag 2 oktober 2014

Buy-nothing-new dag 2.


Op weg naar de collegezaal vandaag stuitte ik op deze sleutelhangers die in 2 rijen aan een brug hangen. Volgens mij had ik het al eens eerder gezien, maar ik heb er toentertijd niet zoveel aandacht aan besteed. Nu had ik gelukkig mijn GSM bij de hand en kon ik een foto maken van al het vrolijks.

Met andere ogen naar de wereld om me heen kijken. 
Ik geloof dat het één van de doelstellingen is van buy-nothing-new, dat je met andere ogen naar je spullen kijkt. 
Mijn spullen heb ik niet zoveel gezien vandaag, want ik was aan het werk. Daardoor kon ik wel van het mooie Amsterdam genieten en van deze 'brugversiering'.

Wat betreft de het niets nieuws kopen;
vandaag alleen maar wat harinkjes gehaald, die waren om te smullen :-).

Dus niets nieuws gekocht.
Wel een makkie hoor, als je de hele dag werkt :-D.

woensdag 1 oktober 2014

Buy-nothing-new-month dag 1



Niks nieuws kopen, het speelt al een tijdje in mijn hoofd. Het lijkt me een leuke uitdaging.  Oktober, de koop-niets-nieuws-maand-uitdaging komt dus mooi op tijd. 

Stiekem heb ik het idee dat het me wel makkelijk zal afgaan :-). 
Ben dus heel benieuwd wanneer ik zodanig tegen mijn koopzin zal aanlopen dat het echt moeilijk wordt (vast veel sneller dan ik denk).


Vandaag de eerste dag.
Direct merkte ik al hoe vanzelfsprekend het voor me is gewoon te kopen wat ik denk nodig te hebben.

'Even een etherisch olietje halen'
'O nee'

'Etiketjes, die kan ik ook wel in de boekhandel halen'
'O nee'

'De streekkrat komt niet meer deze week, laat ik me abonneren op de food-we-love-box'
'O, nee'

Het direct kopen wat ik wil zit enorm in mijn systeem. Dat ik dat dag 1 al zo gevoeld heb vind ik al een fijne bewustwording. 


Ik heb wel bedacht dat ik deze maand sowieso niets nieuws wil kopen, ook niet als het tweedehands is. Daarbij koop ik ook geen cosmeticaspulletjes zoals lippenstift, nagellak, parfum of mascara.

Vandaag dus alleen boodschapjes gehaald en baking soda en kokosolie, want mijn deo is bijna op :-).

Benieuwd wat komende tijd me brengen gaat!

Hoe verging het jou?


zaterdag 9 augustus 2014

Vieze dingen

Op een mooie zomerse ochtend geniet ik van mijn kopje koffie in het warme zonnetje.
Manlief kleedt dochter aan en we zien wel wat de dag ons brengt.

Ineens de stem van dochterlief.
"Mammaaaaa!!!!"
Verontwaardigd.
"Wat is er meis?"
"Papa zegt allemaal vieze dingen tegen mij!"

!!!???
Dat wil je niet horen, op zo'n mooie dag. Op geen enkele dag...

"Wat zegt hij dan?"
"Hij zegt dat ik een pepermuntje of een kauwgumpje moet eten!"

-Aha-
Ja, dat zijn vieze dingen voor dochter.

"Waarom zegt papa dat dan?"
"Omdat ik een ochtendluchtje heb!"

Ik hoor manlief inmiddels hardop grinniken. 
Troostend zeg ik tegen dochter dat ze ook wel gewoon mag tandenpoetsen. 
Dat is kennelijk een goed idee en tevreden hoor ik ze weer verder kibbelen op deze smetteloze zomerse ochtend ;-).


maandag 23 juni 2014

Gammele mus

"Mamaaa!" roept dochterlief, nadat ik net een tikje chagrijnig naar boven ben gelopen. 
Er ligt een stapel nakijkwerk op me te wachten en ik baal ervan dat ik dit in het weekend moet doen.

"Ja, meisje?"
"Ik houou van jouou!"

Ach de schat. Meestal krijg ik te horen dat ik stink, dat ik veel te streng ben en dat papa veel liever is. Ze voelt vast dat ik baal. De lieverd ook! Blij met dit onverwachte kado roep ik terug dat ik ook van haar hou, heeeel veeeel.

Het is even stil daar beneden en dan roept ze terug: "Maar soms vind ik je ook een beetje stom"....

Okay, het is net geen dóde mus, maar een beetje gammel is hij wel, die mus...

zaterdag 21 juni 2014

Metroman

Terwijl ik in de metro zit te praten met een student valt mijn blik op een man schuin tegenover me. Zijn gezicht komt me bekend voor en ik zoek naarstig naar waarvan ik hem zou kunnen kennen. 
Een acteur misschien? 
Hij heeft er het hoofd voor en de laatste tijd tref ik wel vaker televisiemensen, letterlijk, op mijn pad. 
Er gaat geen lampje branden. 

 Er komt vaag een foto in me op.
Een hoogleraar?
Een trainer?
Een spreker bij TED?

Nee.

Vlak voor ik uit moet stappen herken ik hem. Ik pak mijn spullen bij elkaar, mompel een 'sorry' naar mijn student, loop op hem af, excuseer me voor de onderbreking in het gesprek wat hij voert, want wat ik graag wil weten: 

'Bent u misschien meneer de Neurochirurg?' 
Hij knikt me een vriendelijk ja toe. 
'U heeft 2 jaar geleden mijn dochter, Kleine Fee, geopereerd'. 
Zijn lach wordt groter, 'Gaat het goed met haar?' 
'Ja, heel goed, ik zal u binnenkort een foto sturen' 
Weer die lach, 'Dat vind ik leuk!' 

De metro stopt, 'Dag hoor' ren ik de metro uit, snel sis ik nog ' fijn weekend' naar mijn student en zwaai de metro nog even na.
Erna bel ik direct manlief. 'Raad eens wie ik tegen kwam…' 

 Meneer de Neurochirurg. 
Wie had toch 3 jaar geleden kunnen bedenken dat ik zo blij zou zijn een neurochirurg te ontmoeten.

woensdag 18 juni 2014

Grote-mensen-tanden

De laatste tijd hoor ik mezelf vaak denken of zeggen: "Wat is het toch fijn om haar te zien opgroeien".

 Meestal wordt die zin voorafgegaan door een 'maar'; 
"Wat wordt ze toch zwaar, maar…" 
"Wat moet ik nu vaak kleren voor haar kopen, maar…" 
"Wat een lelijk wisselbekkie heeft ze nu, maar…".

Dochter verandert. Ze ziet er steeds vaker uit als een 'groot' kind. 
Zowel mentaal als fysiek groeit ze rustig door en ontwikkelt ze zich normaal. Van haar mentale ontwikkeling ben ik me erg gewaar. Van haar fysieke wat minder. Motorisch gezien beweegt ze zich nog steeds als een kind van een jaar. 
Daarom kan ik soms zo verrast zijn als ik zie hoe groot ze al is of als ik haar koppie meer 'volwassen' zie worden. 

 En elke keer als ik me bedenk hoe fijn het is om haar te zien opgroeien, besef ik wat een voorrecht dat is. Dan ben ik zo blij dat we dit mogen meemaken en dat het niet gestopt is 2 jaar geleden.  

 Dus blijf ik maar zuchtend en steunend mijn meisje naar boven tillen, trek ik mopperend mijn portemonnee voor weer een nieuwe jurk, en kijk ik stiekem reikhalzend uit naar die (echt veel te) grote-mensen-tanden in haar bekkie.

vrijdag 13 juni 2014

Minivakantie

We rijden door de polder onderweg naar huis. 
Dochterlief heeft honger en het eten ligt achterin. 

De parkeerplaats waar we stoppen ligt aan het water. 
Er staan gezellige bankjes en er zitten enkele mensen, genietend van het water, het zonnetje en elkaar. 

"Het is net of we op vakantie zijn", 
merkt mijn moeder op, die gezellig met ons mee is. 

En inderdaad, zomaar op een doordeweekse dag 
genieten we naast de snelweg ineens even van een 
minivakantie.

woensdag 11 juni 2014

Voeten

"Blijf nou op je benen staan" mopper ik tegen dochter wanneer ik haar naar het toilet breng. Dochterlief heeft de neiging haar aangedane been omhoog te trekken en als een ooievaar tegen me aan te hangen. Hoewel ze haar gewicht niet gelijk kan verdelen over 2 benen, staat ze toch stabieler wanneer ze op beide (anderhalve) benen staat.

"Voeten," hoor ik dochter zeggen terwijl ik haar op het toilet til, "op je voeten staan". 
"Op je benen staan," brom ik automatisch en gedachteloos terug.
"Neehee," protesteert dochter, "je staat op je voéten".
"O ja," besef ik, "je staat op je voeten. Je hebt gelijk, schat"
"Maar waarom zeg je dan bénen?"
"Ja weet ik veel, dat zeg je zo"...


En nu vraag ik me dus af waarom we dat zeggen, op je benen staan...

woensdag 4 juni 2014

Lekker Ventje

"Luister eens" dochterlief zit met een vriendinnetje in de auto op de achterbank.
"Dit is lekker ventje. Mama zegt altijd lekker ventje en ik ook. Weet je wat papa zegt?"
"Nee?" vraagt vriendinnetje.
"Papa zegt Incubus, want zo heet die band, maar mama en ik zeggen lekker ventje"
Vriendinnetje moet hard lachen "wat ben jij grappig zeg".

Ik grinnik stiekem mee, zeker als ik haar later met klem hoor weigeren een jongetje te spelen "nee, ik doe ook niet alsof".

Dochter heeft het niet zo op ventjes, alleen haar papa, opa's en soms een enkele oom krijgen haar goedkeuring.
Ze wil geen broek aan, want dan lijkt ze op een jongetje, ze wil niet met jongetjes spelen en ze wil later zeker niet met een jongen trouwen. 

Misschien dat ze voor een jongen met een uiterlijk als lekker ventje ooit eens een uitzondering maakt (en dan wel met een leuk innerlijk natuurlijk), maar voorlopig zijn ventjes gewoon stom.


zondag 1 juni 2014

Ontspannen Zondag; Tong Tong Fair

De Pasar Malam Besar, zoals wij het nog steeds noemen, is weer in Den Haag. We hebben inmiddels ons jaarlijks feestje daar weer gehad. Vorig jaar was het heel bijzonder dat we daar met dochterlief konden zijn. Dit jaar voelde het gelukkig al veel normaler.

Dochterlief keek vol enthousiasme in het begin haar ogen uit. Toen we in de Indonesië-tent waren, vroeg ze tot hilariteit van omstanders verbaasd "Wat spreken ze hier eigenlijk?". Enkele uurtjes later 'sprak' ze het zelf toen ze een jurkje kreeg "tewimah kasih!".

In de grote tent ging het een beetje mis, op het podium startte net een optreden met veel getrommel. In combinatie met de drukte werd dat ons meisje wat teveel, ze barstte zielig in tranen uit. Gelukkig knapte ze na een lemper en een bekertje melk in de iets rustigere eettent weer wat op. Maar helemaal goed kwam het niet meer met dochterlief en de Tong Tong Fair. Iedere 5 minuten vroeg ze wanneer ze weer weg mocht.

Gelukkig had ze nog wel een klein hoogtepuntje. 'Tante Lien' (Wieteke van Dort) zat aan het tafeltje achter ons te eten. Thuis had ze het er nog over, "Tante Lien bestaat echt, niet te geloven, ik heb haar echt gezien!".

Nieuwsgierig geworden? De Tong Tong Fair is tot en met 9 juni op het Malieveld in Den Haag. 



De Kunstige Zondag van vorige week is de laatste kunstige zondag. Voortaan plaats ik af en toe een Ontspannen Zondag blog met ideetjes over documentaires, boeken, tripjes en vast af en toe ook nog wat kunsterigheid.

woensdag 28 mei 2014

Telefoontje

-Het ziekenhuis, goedemiddag- 
-Ja goedemiddag, u spreekt met Fee, zou u me kunnen doorverbinden met de planning van oogheelkunde?- 
-Met de opnameplanning bedoelt u?- 
-Nouja, mijn dochter moet geopereerd worden, is dat de opnameplanning?- 
-Ja, dat is de opnameplanning. Ik verbind u door.- 

Klik  

Pieiep  

(……)

(Bandje) 
Klik 7 om uw bericht te beluisteren 
Klik 3 om uw bericht te wissen en opnieuw op te nemen 
Klik 2 om uw ingesproken bericht uit te breiden 
Klik 9 om uw bericht te versturen 
Klik 0 om naar de telefonist terug te gaan. 
Huh, wat raar


Krrrrprrrrrr 
Klik 
Toetoetoetoetoe 

Nou ja! 

Nog een keer bellen.
-Het ziekenhuis goedemiddag.- 
-Ja, goedemiddag, met Fee spreekt u weer. Ik belde net ook al voor de opnameplanning oogheelkunde maar volgens mij is er iets misgegaan, want ik krijg een bandje met een vrouwenstem die me vertelt wat ik met mijn bericht kan doen, ik weet alleen niet over welk bericht ze het heeft.-
-Maar u moet ook een bandje inspreken mevrouw, en daarna wordt u teruggebeld.-
- O, is dat de bedoeling. Verbind me dan maar weer door.-
-Een ogenblikje-

Klik 

Pieiep 

(….) 
Klik 7 om uw bericht te beluisteren 
Shit ik had net al wat in moeten spreken
Klik 3 om uw bericht te wissen en opnieuw op te nemen
Aha!


Pieiep

-Goedemiddag, ik ben Fee, moeder van Dochterlief, geboren op die datum en ze zou ingepland worden voor een operatie. Zou u me kunnen terugbellen op nummer..., ik herhaal, nummer, dank u wel-

(…..)

Klik 7 om uw bericht te beluisteren 
Klik 3 om uw bericht te wissen en opnieuw op te nemen 
Klik 2 om uw ingesproken bericht uit te breiden 
Klik 9 om uw bericht te versturen


Klik 1 om uw mailcode in te voeren 
Huh? 
Klik 0 om naar de telefonist terug te gaan. 
Dacht het niet

Opgehangen 

Waar zijn de mensen van vlees en bloed gebleven? 

Een half uur later wordt er gebeld. 
-Hallo met Fee-
-Goedemiddag u spreekt met Lotte, van planning Oogheelkunde, u had gebeld voor een opname?-
  Jeetje, het werkt! 
-Ja, (hihi), dat klopt, (hihi), ja sorry dat ik zo lach, ik had nooit gedacht dat ik teruggebeld zou worden-
 -Maar natuurlijk bellen we terug mevrouw! Het gaat om uw dochter toch?- 
-Ja- 
-Uw dochter is minderjarig, dat klopt toch?- 
-Ja, dat klopt- 
-Het spijt me, maar dan moet u helemaal niet bij ons zijn maar bij de planning van de kinderafdeling. Zal ik u het nummer geven?-
-O, ja, doet u dat maar- 
-Het nummer is ….. en ze zijn op werkdagen bereikbaar tussen 8 en 10 uur 's ochtends-
-O, jammer, het is nu al half 3-
- Inderdaad mevrouw, ik zie het ook. Dan moet u het toch morgen even proberen-
-Dank u wel, ik ga het toch nu even proberen, fijn dat u heeft gebeld-
-Natuurlijk mevrouw, fijne middag!-

De planning van de kinderafdeling bellen.
(bandje)
Dit is het antwoordapparaat van de planning kinderafdeling.
Ha fijn, een gewoon antwoordapparaat!
Wij zijn op maandag tot en met vrijdag bereikbaar tussen 8 en 10 uur 's ochtends. U kunt geen bericht achterlaten. 
Sjips


Een uurtje verder en weinig opgeschoten, 
maar wel een glimlach door Lotte.

Fijn, een echt mens van vlees en bloed!

zondag 25 mei 2014

Kunstige Zondag; Sylvia Ji

Kijk toch eens zo blij!


Mooi gedaan.
Het werk van Sylvia Ji heeft een hoog "Flow-gehalte"


Blije kleurtjes, vogeltjes, bloemetjes.
Weet niet of het heel erg 'art' is, maar ik word er wel heel blij van.



Ineens ontdek ik dan (na het toch al enkele malen gezien te hebben) iets heel anders in haar werk:


….

Zie ik daar nou een schedel?

Als ik naar haar eigen site blader kom ik dit tegen.


En meer van deze vrouwen, met de monden vastgeniet, de ogen hol opgemaakt.
Schedels.

Hm.
Ik hou daar niet zo van.
(hoewel ik het wel mooi gedaan vind)

Heb tijdens deze zoektocht wel ontdekt dat ik graag ver weg blijf van plaatjes die me angstig maken.
Want dat doet kunst ook.

Ik wil liever blij worden van kunst. 
Of beter nog, nadenkend, filosoferend.

Ben je toch nieuwsgierig geworden naar Sylvia Ji (want ze schildert wel knap) klik dan hier

woensdag 7 mei 2014

Oengawoenga

Al vrij vroeg wisten we dat het letsel van dochterlief alleen voor fysieke beperkingen zou zorgen. Haar verstandelijke vermogens zouden, tot onze opluchting, er niet door worden aangedaan.

En het klopt gelukkig.

Voor de buitenwereld is dat niet altijd helder. 
Ze gaan af op wat ze zien.
Een meisje in een rolstoel, met de ogen gesloten en soms kwijlend uit haar rechtermondhoekje.

Aan de mensen die durven te vragen wat ze heeft, haast ik me vaak te vertellen dat ze zo niet is geboren (note to self: "Wat maakt dat anders?") en dat ze wel fysiek is aangedaan maar niet verstandelijk. 
Mensen voelen opgelucht met me mee en dochterlief ondersteunt mijn verhaal...


...als ze zin heeft.


En dat heeft ze meestal niet.
Vreemde mensen zijn spannend, vooral als ze nog van alles willen weten.
Dochter kiest er liever voor te zwijgen of om een beetje 'raar' te reageren.

Onlangs waren we in een winkel. Het kassameisje stelde dochter een vraag. Dochterlief besloot alleen dierlijke klanken uit te stoten. 
"Ze kan gewoon praten hoor." "Lieffie zeg eens dag tegen de mevrouw".

"Oengawoenga, gaga, hihihi"

Kassameisje keek me medelijdend aan.
(Verdorie)
"Doe niet zo onnozel" siste ik naar dochter.
Dochter deed alsof ze me niet hoorde en ging vrolijk verder.
Pas toen we klaar waren met afrekenen en wegliepen bij de kassa vroeg ze met een helder stemmetje:
"Mama, wat is onnozel?"


Bofte zij even dat ze in die winkel geen behang verkopen...




zondag 4 mei 2014

Kunstige Zondag; Frank Gonzales

Vogeltjes.
Ik heb er niet zoveel mee. 
Maar dit is wel erg knap gedaan.


Prachtige heldere kleuren. 
Door Frank Gonzales.


Deze vind ik zelfs een beetje onaangenaam.
Slangen, ik krijg er de kriebels van. Zelfs als ze geschilderd zijn.


Deze doet me een beetje aan het werk van Alida Withoos denken.


Nou ja, wel heeeeeel in de verte. :-D.
(Kennelijk zien schilderijen er anders uit in mijn hoofd)
Maar goed, Alida Withoos leefde ook eind 17e, begin 18e eeuw. 
Toen kregen ze vast nog niet zulke heldere kleuren.

Meer helder kleuren werk van Frank Gonzales zien? Klik hier.


Kunstige zondag in april? Zie Golden, Alsbrooks, Graaf & Mackenzie

vrijdag 2 mei 2014

Opgeruimder

Wanneer ik in zo'n bui ben, is onderstaand filmpje wel erg lekker. In de Flow stond een tijd geleden al het één en ander van deze meneer. 
Hoe bedenkt iemand het?

Mijn neiging tot ordenen wordt hierdoor in ieder geval wel aangezwengeld.
:-D


 Fijne vrijdag en veel plezier met 
Ursus Wehrli (klik)

woensdag 30 april 2014

Verwerken

Verwerken heet het, datgene waar ik mee bezig ben.
Het komt, zoals verwacht, op het moment dat ons leven zich weer normaliseert.
Niet groots en meeslepend.
Maar als een stil sluimerend verdriet.
Een vermoeidheid die niet weg te slapen lijkt.
Geen zin om te zijn, een deken over mijn hoofd.

Het zijn kleine, bijna vluchtige momenten, die verwerkingservaringen. Ze komen te voorschijn als ik even niet bezig ben.
Even niet bezig met zorgen, werken, schrijven, haken, breien, kunst zoeken, koken, bakken, lezen, knutselen, documentaires kijken.
Niet bezig met doen, maar per ongeluk even ben.
Dan is daar een traan onder de douche, een wanhopig schietgebedje naar boven.
Dan is er het gevoel van tekortschieten voor de taak waarvoor we staan.
Ik lijk er voor toegerust, maar voel het soms niet zo.

Het zijn korte momenten in het drukke leven van alledag. Het leven wat ik onbewust druk maak, alsof ik een zwengel ben die mijn motor voortdurend aan moet draaien.
Om maar te blijven gaan, om maar te blijven doen.
Zodat ik mezelf de kans niet geef om voor eeuwig onder die deken te gaan liggen.

Want ik ben nu zo nodig in dit leven.

Daarom zijn ze kort die momenten.
En is er een lach na iedere traan en na ieder wanhopig gebed een sprankje vol hoop.




Dit blog stond klaar voor publicatie net nadat we naar het oogcentrum waren geweest. Omdat dit bericht toen helemaal niet aansloot bij hoe ik me voelde heb ik het even teruggetrokken. Nu loopt het weer iets meer synchroon met hoe ik het leven weer meer ervaar.

zondag 27 april 2014

Kunstige Zondag; Ashley Mackenzie


Bij deze afbeelding bleef ik direct hangen. 
Zo mooi dat iemand in hersenen een in elkaar gedoken mannetje ziet. Het doet me een beetje denken aan mannetje malu. Alleen lijkt dit mensje meer bang dan verlegen.

Ashley Mackenzie heeft dit gemaakt. Ze maakt veel dingen die op de één of andere manier met geestelijke gezondheid te maken hebben. 

Deze is ook mooi:

Ontrafelen, ontwikkelen, ontwarren; woorden die bij mij opkomen als ik dit zie. Je schild afleggen en je 'werkelijke ik' laten zien (als zoiets als werkelijk ik bestaat)

En wat denk je van deze:


'Wanneer je de ander afwijst, wijs je eigenlijk jezelf af'.


Volgens mij geeft ze andere betekenissen aan haar werk dan dat ik doe ;-).
Als je daar nieuwsgierig naar bent, klik dan hier.

Veel plezier!

vrijdag 25 april 2014

Muziek

Deze cd zit al weken in mijn stereo.

http://www.putumayo.com/worldyoga

Ik krijg maar niet genoeg van dit nummer. 

Ontspannen vrijdag gewenst!

woensdag 23 april 2014

To NAH or not to NAH...

"Ze doet goed mee en gaat ook goed vooruit."
De ergotherapeut praat me bij over de therapie die dochter krijgt. Om haar aangedane arm/hand te stimuleren krijgt dochter 3x in de week anderhalf uur therapie waarbij haar goede arm in een sling wordt gebonden en ze alles zoveel mogelijk met aangedane arm moet doen.

"Soms heeft ze niet zo'n zin, omdat ze het niet heeft zien aankomen of als de andere kinderen iets gaan doen wat ze liever wil doen. Ze laat dan duidelijk merken dat ze niet wil en kan dan ook best lang blijven mokken. Ik vertel het maar zodat jullie weten dat het heel vaak goed gaat en soms ook niet" vervolgt de ergo, iets voorzichtig.

"Dat is een goed teken," grijns ik, dochter herkennend, "zo is ze thuis ook, dus ze voelt zich goed op haar gemak. Dat kan ze goed, dat mokken, was voor het letsel ook al zo."
"Was dat ervoor ook al zo? Dat is goed om te weten, wij dachten dat het NAH gedrag was"
"Nee, dit is karakter"

De maatschappelijk werker in het revalidatiecentrum drukte het me al op het hart: "Zie je kind en beschouw niet alles vanuit het letsel". Een goeie tip en soms ook beremoeilijk. Als ik mijn angstbril op heb bijvoorbeeld, zie ik alles met de tumorblik. 

Toen dochter nog in de 'comakliniek' lag, spraken we een moeder van één van de patiënten. Haar dochter had enkele jaren ervoor dezelfde tumor gehad. Die van haar zat echter in de kleine hersenen. De moeder vertelde dat het meisje na de operatie best veranderd was. Kennelijk heeft dat verhaal ergens in mijn systeem een plekje gevonden. Bij elke onbekende verandering, die ik als beangstigend of negatief ervaar, geef ik de tumor de schuld. Terwijl mijn dochter ook gewoon aan het verder groeien is. 

Al met al is ons meisje is in haar karakter gelukkig weinig veranderd. 
Stiekem bedenk ik me dat dat komt omdat ze zo'n sterke persoonlijkheid heeft :-). Onzin natuurlijk, maar die gedachte geeft zo'n lekker (puh NAH!) gevoel.

zondag 20 april 2014

Kunstige Zondag; Jason de Graaf


Dit, lieve mensen, is geschilderd!

Hyperrealisme heet dit.
Ik vind het echt bizar als je dit kan.

Deze bijvoorbeeld

Fascinerend knap dit.

De kunstenaar die dit maakt heet Jason de Graaf.
Ik was blij eindelijk een Nederlander te kunnen noemen in deze rubriek, maar niets blijkt minder waar. Hij is een Amerikaan. Wanneer zouden zijn voorouders geëmigreerd zijn ;-).

Nog iets moois van hem.

Aardbeien, mjam. Ze wandelen bijna mijn mond in :-).


En als als laatste en mooi passend bij deze rubriek

Toch wel verwijzend naar 2 Nederlandse kunstenaars :-).

Meer van hem zien? Klik hier

vrijdag 18 april 2014

Excuses



Lesgeven in de propedeuse. Het is een bijzondere tak van sport binnen het hogeschool wezen. Als docent ben je daar veel bezig met het aanleren van normen en waarden; “zo doen we dit hier” en “dit verwachten we van je”. Strikt omgaan met de regels, eenduidigheid tussen de verschillende docenten, dat is een beetje het stramien wat wij hanteren binnen onze opleiding. 


Dat opvoeden, leren hoe ze zich moeten gedragen, dat ligt me niet zo. Meestal geef ik dan ook les aan de ouderejaars, die de klappen van de zweep inmiddels kennen. Daardoor kom ik makkelijk met ze tot de kern van de zaak en kan de gezamenlijke energie meer naar de inhoud.

Deze periode kreeg ik weer eens een eerstejaars groep. Ik vond het wel spannend. Het was alweer enkele jaren geleden en ik was dan ook benieuwd hoe ik het zou vinden. 

Moet gezegd, het viel alleszins mee. De studenten hadden zin om te leren, deden fijn wat ik van ze vroeg aan oefeningen en hadden allemaal hun huiswerk gedaan. De juf was heel tevreden. 

Tegelijkertijd waren ze ook duidelijk drukker dan de studenten in de hogere jaren. Tussen de opdrachten door waren enkele jongens elkaar steeds wat aan het jennen. Het plagend schelden ging over en weer en enkele malen hoorde ik woorden als "mental retarded", "domme gehandicapte"en "heb je je rollator thuis gelaten?". 

Hoewel ik het wat egocentrisch van mezelf vond had ik er toch last van. In college 2 besloot ik, min of meer in een opwelling, te vertellen waarom het me stoorde.

Ik legde de les stil en vertelde over mijn dochter, hoe ze eerst gezond was en door een gezwel in haar hoofd nu fysiek beperkt is geraakt. Dat ik het als vervelend ervaar als mensen elkaar op zo’n manier opruien, omdat het echt niet fijn is als je het van dichtbij meemaakt. En dat er naast mij ook andere mensen zijn die het soms als moeilijk ervaren; dat ik het daarom belangrijk vind dat ze zich daar bewust van zijn. 

De groep was stil. Enkelen knikten, anderen keken weg. Ik ging verder met de les en zei ze gedag na afloop. 

Terwijl ik mijn spullen inpakte kwamen de ‘oproerkraaiers’ naar me toe. 
“Sorry mevrouw dat ik u gekwetst heb” 
en
"We plagen elkaar zo, en stonden er niet bij stil dat dat ook krenkend kan zijn, excuses”. 

Mijn hart smolt. Daar stonden ze, de grote bekken van de klas, die ineens gevoelige harten bleken. Wat een prachtige competentie lieten ze zien. 

Je excuses aanbieden, dat is een kunst die vele mensen nooit onder de knie krijgen. 

Met een grote glimlach verliet ik het klaslokaal. Super trots op 'mijn' eerstejaars.