Verwerken

Verwerken heet het, datgene waar ik mee bezig ben.
Het komt, zoals verwacht, op het moment dat ons leven zich weer normaliseert.
Niet groots en meeslepend.
Maar als een stil sluimerend verdriet.
Een vermoeidheid die niet weg te slapen lijkt.
Geen zin om te zijn, een deken over mijn hoofd.

Het zijn kleine, bijna vluchtige momenten, die verwerkingservaringen. Ze komen te voorschijn als ik even niet bezig ben.
Even niet bezig met zorgen, werken, schrijven, haken, breien, kunst zoeken, koken, bakken, lezen, knutselen, documentaires kijken.
Niet bezig met doen, maar per ongeluk even ben.
Dan is daar een traan onder de douche, een wanhopig schietgebedje naar boven.
Dan is er het gevoel van tekortschieten voor de taak waarvoor we staan.
Ik lijk er voor toegerust, maar voel het soms niet zo.

Het zijn korte momenten in het drukke leven van alledag. Het leven wat ik onbewust druk maak, alsof ik een zwengel ben die mijn motor voortdurend aan moet draaien.
Om maar te blijven gaan, om maar te blijven doen.
Zodat ik mezelf de kans niet geef om voor eeuwig onder die deken te gaan liggen.

Want ik ben nu zo nodig in dit leven.

Daarom zijn ze kort die momenten.
En is er een lach na iedere traan en na ieder wanhopig gebed een sprankje vol hoop.




Dit blog stond klaar voor publicatie net nadat we naar het oogcentrum waren geweest. Omdat dit bericht toen helemaal niet aansloot bij hoe ik me voelde heb ik het even teruggetrokken. Nu loopt het weer iets meer synchroon met hoe ik het leven weer meer ervaar.