Verwerken

Verwerken heet het, datgene waar ik mee bezig ben.
Het komt, zoals verwacht, op het moment dat ons leven zich weer normaliseert.
Niet groots en meeslepend.
Maar als een stil sluimerend verdriet.
Een vermoeidheid die niet weg te slapen lijkt.
Geen zin om te zijn, een deken over mijn hoofd.

Het zijn kleine, bijna vluchtige momenten, die verwerkingservaringen. Ze komen te voorschijn als ik even niet bezig ben.
Even niet bezig met zorgen, werken, schrijven, haken, breien, kunst zoeken, koken, bakken, lezen, knutselen, documentaires kijken.
Niet bezig met doen, maar per ongeluk even ben.
Dan is daar een traan onder de douche, een wanhopig schietgebedje naar boven.
Dan is er het gevoel van tekortschieten voor de taak waarvoor we staan.
Ik lijk er voor toegerust, maar voel het soms niet zo.

Het zijn korte momenten in het drukke leven van alledag. Het leven wat ik onbewust druk maak, alsof ik een zwengel ben die mijn motor voortdurend aan moet draaien.
Om maar te blijven gaan, om maar te blijven doen.
Zodat ik mezelf de kans niet geef om voor eeuwig onder die deken te gaan liggen.

Want ik ben nu zo nodig in dit leven.

Daarom zijn ze kort die momenten.
En is er een lach na iedere traan en na ieder wanhopig gebed een sprankje vol hoop.




Dit blog stond klaar voor publicatie net nadat we naar het oogcentrum waren geweest. Omdat dit bericht toen helemaal niet aansloot bij hoe ik me voelde heb ik het even teruggetrokken. Nu loopt het weer iets meer synchroon met hoe ik het leven weer meer ervaar.

Kunstige Zondag; Ashley Mackenzie

Bij deze afbeelding bleef ik direct hangen. 

Zo mooi dat iemand in hersenen een in elkaar gedoken mannetje ziet. Het doet me een beetje denken aan mannetje malu. Alleen lijkt dit mensje meer bang dan verlegen.

Ashley Mackenzie heeft dit gemaakt. Ze maakt veel dingen die op de één of andere manier met geestelijke gezondheid te maken hebben. 

Deze is ook mooi:

Ontrafelen, ontwikkelen, ontwarren; woorden die bij mij opkomen als ik dit zie. Je schild afleggen en je 'werkelijke ik' laten zien (als zoiets als werkelijk ik bestaat)

En wat denk je van deze:

'Wanneer je de ander afwijst, wijs je eigenlijk jezelf af'.

Volgens mij geeft ze andere betekenissen aan haar werk dan dat ik doe ;-).

Als je daar nieuwsgierig naar bent, klik dan hier.

Veel plezier!

Muziek

Deze cd zit al weken in mijn stereo.

http://www.putumayo.com/worldyoga

Ik krijg maar niet genoeg van dit nummer. 

Mirabai Ceiba.

Ontspannen vrijdag gewenst!

To NAH or not to NAH...

"Ze doet goed mee en gaat ook goed vooruit."

De ergotherapeut praat me bij over de therapie die dochter krijgt. Om haar aangedane arm/hand te stimuleren krijgt dochter 3x in de week anderhalf uur therapie waarbij haar goede arm in een sling wordt gebonden en ze alles zoveel mogelijk met aangedane arm moet doen.

"Soms heeft ze niet zo'n zin, omdat ze het niet heeft zien aankomen of als de andere kinderen iets gaan doen wat ze liever wil doen. Ze laat dan duidelijk merken dat ze niet wil en kan dan ook best lang blijven mokken. Ik vertel het maar zodat jullie weten dat het heel vaak goed gaat en soms ook niet" vervolgt de ergo, iets voorzichtig.

"Dat is een goed teken," grijns ik, dochter herkennend, "zo is ze thuis ook, dus ze voelt zich goed op haar gemak. Dat kan ze goed, dat mokken, was voor het letsel ook al zo."

"Was dat ervoor ook al zo? Dat is goed om te weten, wij dachten dat het NAH gedrag was"

"Nee, dit is karakter"

De maatschappelijk werker in het revalidatiecentrum drukte het me al op het hart: "Zie je kind en beschouw niet alles vanuit het letsel". Een goeie tip en soms ook beremoeilijk. Als ik mijn angstbril op heb bijvoorbeeld, zie ik alles met de tumorblik. 

Toen dochter nog in de 'comakliniek' lag, spraken we een moeder van één van de patiënten. Haar dochter had enkele jaren ervoor dezelfde tumor gehad. Die van haar zat echter in de kleine hersenen. De moeder vertelde dat het meisje na de operatie best veranderd was. Kennelijk heeft dat verhaal ergens in mijn systeem een plekje gevonden. Bij elke onbekende verandering, die ik als beangstigend of negatief ervaar, geef ik de tumor de schuld. Terwijl mijn dochter ook gewoon aan het verder groeien is. 

Al met al is ons meisje is in haar karakter gelukkig weinig veranderd. 

Stiekem bedenk ik me dat dat komt omdat ze zo'n sterke persoonlijkheid heeft :-). Onzin natuurlijk, maar die gedachte geeft zo'n lekker (puh NAH!) gevoel.

Kunstige Zondag; Jason de Graaf

Dit, lieve mensen, is geschilderd!

Hyperrealisme heet dit.

Ik vind het echt bizar als je dit kan.

Deze bijvoorbeeld

Fascinerend knap dit.

De kunstenaar die dit maakt heet Jason de Graaf.

Ik was blij eindelijk een Nederlander te kunnen noemen in deze rubriek, maar niets blijkt minder waar. Hij is een Amerikaan. Wanneer zouden zijn voorouders geëmigreerd zijn ;-).

Nog iets moois van hem.

Aardbeien, mjam. Ze wandelen bijna mijn mond in :-).

En als als laatste en mooi passend bij deze rubriek

Toch wel verwijzend naar 2 Nederlandse kunstenaars :-).

Meer van hem zien? Klik hier

Excuses

Lesgeven in de propedeuse. Het is een bijzondere tak van sport binnen het hogeschool wezen. Als docent ben je daar veel bezig met het aanleren van normen en waarden; “zo doen we dit hier” en “dit verwachten we van je”. Strikt omgaan met de regels, eenduidigheid tussen de verschillende docenten, dat is een beetje het stramien wat wij hanteren binnen onze opleiding. 

Dat opvoeden, leren hoe ze zich moeten gedragen, dat ligt me niet zo. Meestal geef ik dan ook les aan de ouderejaars, die de klappen van de zweep inmiddels kennen. Daardoor kom ik makkelijk met ze tot de kern van de zaak en kan de gezamenlijke energie meer naar de inhoud.

Deze periode kreeg ik weer eens een eerstejaars groep. Ik vond het wel spannend. Het was alweer enkele jaren geleden en ik was dan ook benieuwd hoe ik het zou vinden. 

Moet gezegd, het viel alleszins mee. De studenten hadden zin om te leren, deden fijn wat ik van ze vroeg aan oefeningen en hadden allemaal hun huiswerk gedaan. De juf was heel tevreden. 

Tegelijkertijd waren ze ook duidelijk drukker dan de studenten in de hogere jaren. Tussen de opdrachten door waren enkele jongens elkaar steeds wat aan het jennen. Het plagend schelden ging over en weer en enkele malen hoorde ik woorden als "mental retarded", "domme gehandicapte"en "heb je je rollator thuis gelaten?". 

Hoewel ik het wat egocentrisch van mezelf vond had ik er toch last van. In college 2 besloot ik, min of meer in een opwelling, te vertellen waarom het me stoorde.

Ik legde de les stil en vertelde over mijn dochter, hoe ze eerst gezond was en door een gezwel in haar hoofd nu fysiek beperkt is geraakt. Dat ik het als vervelend ervaar als mensen elkaar op zo’n manier opruien, omdat het echt niet fijn is als je het van dichtbij meemaakt. En dat er naast mij ook andere mensen zijn die het soms als moeilijk ervaren; dat ik het daarom belangrijk vind dat ze zich daar bewust van zijn. 

De groep was stil. Enkelen knikten, anderen keken weg. Ik ging verder met de les en zei ze gedag na afloop. 

Terwijl ik mijn spullen inpakte kwamen de ‘oproerkraaiers’ naar me toe. 

“Sorry mevrouw dat ik u gekwetst heb” 

en

"We plagen elkaar zo, en stonden er niet bij stil dat dat ook krenkend kan zijn, excuses”. 

Mijn hart smolt. Daar stonden ze, de grote bekken van de klas, die ineens gevoelige harten bleken. Wat een prachtige competentie lieten ze zien. 

Je excuses aanbieden, dat is een kunst die vele mensen nooit onder de knie krijgen. 

Met een grote glimlach verliet ik het klaslokaal. Super trots op 'mijn' eerstejaars.

Fles

"Ze kan weer uit een fles drinken!"

Blij vertel ik het nieuws aan mijn vader. 

Mijn dochter van 7 drinkt weer uit een fles.

Toen dochter twee jaar geleden wegviel was ze net enkele maanden helemaal van de fles af. Tot die tijd dronk ze 's avonds voor het slapen nog een fles met lauwe melk.

In de 'comakliniek' leerden ze haar het op-een-speen-zuigen bewust niet meer aan, omdat het niet als leeftijdsadequaat gezien werd. Best begrijpelijk. Mijn doel was echter vooral dat ze zelf weer kon eten en drinken en het maakte me weinig uit hoe ze het binnen zou krijgen.

Vrij snel nadat dochterlief bewust was verklaard begon ze met eten. Eerst kleine hapjes appelmoes. Toen ze die daadwerkelijk doorslikte probeerden we meer fijngemalen babyvoeding. Drie weken nadat ze was begonnen met eten, at ze weer gewoon mee.

Drinken ging nog wat moeilijker. Ik heb haar in die tijd wel eens een fles gegeven. Uit een fles drinken had ze zo lang gedaan, dat zou toch moeten kunnen lukken.

Ik was verbijsterd dat het niet ging. Ze wist gewoonweg niet meer hoe het moest. 

Ik heb het maar gelaten.

Onlangs wilde ze baby spelen met oma.
Of ze misschien wel een flesje mocht, met limonade alsjeblieft. 

Bij oma op schoot dronk ze gewoon het flesje leeg, alsof ze het gisteren nog deed.

Stomverbaasd, deze mama.

En trots, dat haar zevenjarige dochter weer uit een fles kan drinken.

Toch wel jammer dat haar grote-mensen-tanden nu net aan het doorkomen zijn...

Kunstige Zondag; Kim Alsbrooks.

Beeltenissen uit de 17e of 18e eeuw combineren met het afval van nu.

Kim Alsbrooks doet dat en het ziet er leuk uit. 

Wat dacht je van

Deze dame heet Marisa. Verder is er niets over haar bekend.

Deze dame heeft wel een achternaam.

Mrs Laura Johnston, geboren in 1795, overleden in 1883 (oud geworden zeg!) Meer info over haar vind je hier.

Natuurlijk staan er ook meneren op haar afval. Deze vind ik wel mooi gecombineerd.

Dit heet gewoon 'Boy on Coffee Drink'.

In dit filmpje vertelt ze zelf over haar kunst en haar ideeën erachter.

Meer van haar zien? Klik hier

Conducteur

Het gebeurt steeds vaker dat je in de trein op een bijzonder vriendelijke manier welkom geheten wordt. Onlangs zat ik in de trein met een conducteur die ons in zijn welkomspraatje een fantastische dag wenste en een aangename reis.

Toen de beste man de kaartjes kwam controleren had hij voor ieder die hij trof een compliment in petto;

 "Wat ziet u er stralend uit vandaag!"

"Wat een prachtige foto, mevrouw!"

"Tip top in orde, meneer!"

"U bent de beste vandaag!"

Het werkte. Mijn medepassagier en ik keken elkaar lachend aan, "wat leuk dat hij dat doet".

Ik had minuten erna nog een lach op mijn gezicht.

Dank, fijne conducteur, voor dit zonnige momentje zo in de ochtend!

Kado

We gingen naar de oogarts afgelopen week.

Voor de 2de keer. 

Dochterlief werkte de keer ervoor HE-LE-MAAL NIET mee. Arts vroeg alleen maar of dochter haar aan wilde kijken. Zelfs dat was te spannend en mejuffrouw bleef het hele consult in de nek van haar vader hangen.

"O", zei de arts, "misschien moeten we haar dan toch onder narcose onderzoeken". Dat leek me eigenlijk wel een plan, hoewel ik niet om nog een narcose stond te springen voor het meisje. De optometrist die aan het onderzoek meewerkte, wilde toch een poging wagen. En zo zaten we daar dus weer vorige week.

Ik had van tevoren een beloningssysteem bedacht.

Met 3 keer meewerken zou dochterlief een vel stickers krijgen

Met 6 keer een 'minikado'

En als ze steeds meewerkte een groot kado.

Aanvankelijk was ze nog wat verlegen. Maar toen ik in haar oor fluisterde dat ze maar 3 keer hoefde mee te werken voor een velletje stickers was ze om. Ze werkte mee en hoe!

De stickers waren snel verdiend. 

"Ik ga voor het grote kado" kondigde ze aan en ze deed enorm haar best.

Toen we na een uur klaar waren, protesteerde ze heftig, "Ik wil nog meer testen".

Tjonge.

Waar een beloningssysteem al niet goed voor is :-).

Kunstige Zondag; Dan Golden

Mijn aandacht bleef hangen bij de paperclip serie van Dan Golden.

Dan Golden heeft aan verschillende mensen in zijn omgeving gevraagd om een paperclip om te buigen. Deze verschillende verbogen creaties schilderde hij weer op papier. Vrij realistisch, kun je wel zeggen.

In het bijschrift van deze serie vertelt hij dat hij denkt dat de manier van verbuigen iets zegt over de persoonlijkheid van degene die met de paperclip aan de slag ging. Een boeiende gedachte. 

Wat zou deze dan zeggen?

Of deze?

Voor mij staat het werk van Dan Golden ook nog voor iets anders.
Het ontwikkelen van vakmanschap, of het ontwikkelen van een ambacht.
Keer op keer een paperclip schilderen. Opnieuw kijken hoe het licht valt, de schaduw eronder, met welke kleuren je dat het beste weergeeft.
Er schuilt zo'n schoonheid in de herhaling.
Herhalen tot het steeds beter gaat, tot het verveelt, tot het volledig is opgenomen in je systeem.
Dan heb je 'het' echt in de vingers..

We doen het veel te weinig, dat herhalen. Wij zijn vaak op zoek naar nieuw, nieuw, nieuw. Nieuwe ervaringen, nieuw spullen, nieuwe baan, nieuwe vrienden, nieuwe partner...
We vergeten vaak dat juist in de herhaling allerlei andere, jawel, nieuwe ervaringen verborgen liggen.

Milan Kundera zegt vast niet voor niets
'Geluk is het verlangen naar herhaling'




Meer werk van Dan Golden, klik hier.

Kunstige Zondag in maart? Klik Sonnega, Klimt, Blair, Sanchez & Truong.

Chaos

Afgelopen maand voelde ik me vooral

ZO

Met als gevolg dat ons huis volkomen is ontploft. Overal, echt overal waar je kijkt ligt troep.
Aaaargh!!!

In het weekend was ik begonnen met het opbergen van de post van 2012 (!?!?). 80% van de post kon gewoon weg. Dat ruimt wel lekker op.
Aan 2013 kwam ik nog niet toe. En nu liggen de postmappen dus al dagen te 'wachten' op de bank. 

Woensdagnacht was ik wakker. Om tot rust te komen pikte ik een boek uit mijn kast (Simplify your life) en voor ik het wist stond ik om 2 uur 's nachts beneden de onderste la van onze ladekast uit te ruimen. Wederom 80% weg. Handige la om de post doordeweeks in te bewaren. 

-Hm, waar leg ik nu dan mijn Ikea catalogus? Onder de salontafel...- 

2 dikke stapels papier lagen daar. Reclame, oude tijdschriften en andere zooi. Vooruit gelijk deze stapels ook opruimen. 90% weggegooid. 

Kopje thee, rijstwafel.

-Wat zooi in de keuken-

Dus ook de keuken maar even meegenomen. 

Half 5 lag deze dame weer.

Lekker moe en voldaan.
Niet zo raar dat ik 's avonds direct na het voorlezen eerder slaap dan dochterlief...

Verdiend

Soms vraag ik me af waar we dit allemaal aan verdiend hebben.

Waar hebben we het aan verdiend dat de revalidatie arts ons gelijk serieus nam en regelde dat de MRI direct naar voren gezet werd.

Waar hebben we het aan verdiend dat de oogarts ons eerder belt dan afgesproken om het één en ander bij voorbaat over Amy te bespreken.

Waar hebben we het aan verdiend dat de neurochirurg direct na de MRI even naar de uitslaapkamer kwam om te vertellen dat hij niks bijzonders heeft gezien op de scan.

En überhaupt.

Waar hebben we het aan verdiend dat ze direct naar het juiste ziekenhuis is gebracht.

Dat ze op tijd geopereerd is door de beste neurochirurg van Nederland.

Dat er plaats was in het enige revalidatiecentrum dat zich bezig houdt met 'vroege intensieve neurorevalidatie'.

Dat er daarna plaats was in het revalidatiecentrum van onze keuze.

En waar hebben we het aan verdiend dat ze nu, op haar huidige school, zo goed begeleid wordt en zo enorm gezien wordt door de juffen en therapeuten daar.

Soms vraag ik me af waar we het aan verdiend hebben dat tegelijk met het grote ongeluk in ons leven, zoveel geluk meekwam.