"Ze doet goed mee en gaat ook goed vooruit."
De ergotherapeut praat me bij over de therapie die dochter krijgt. Om haar aangedane arm/hand te stimuleren krijgt dochter 3x in de week anderhalf uur therapie waarbij haar goede arm in een sling wordt gebonden en ze alles zoveel mogelijk met aangedane arm moet doen.
"Soms heeft ze niet zo'n zin, omdat ze het niet heeft zien aankomen of als de andere kinderen iets gaan doen wat ze liever wil doen. Ze laat dan duidelijk merken dat ze niet wil en kan dan ook best lang blijven mokken. Ik vertel het maar zodat jullie weten dat het heel vaak goed gaat en soms ook niet" vervolgt de ergo, iets voorzichtig.
"Dat is een goed teken," grijns ik, dochter herkennend, "zo is ze thuis ook, dus ze voelt zich goed op haar gemak. Dat kan ze goed, dat mokken, was voor het letsel ook al zo."
"Was dat ervoor ook al zo? Dat is goed om te weten, wij dachten dat het NAH gedrag was"
"Nee, dit is karakter"
De maatschappelijk werker in het revalidatiecentrum drukte het me al op het hart: "Zie je kind en beschouw niet alles vanuit het letsel". Een goeie tip en soms ook beremoeilijk. Als ik mijn angstbril op heb bijvoorbeeld, zie ik alles met de tumorblik.
Toen dochter nog in de 'comakliniek' lag, spraken we een moeder van één van de patiënten. Haar dochter had enkele jaren ervoor dezelfde tumor gehad. Die van haar zat echter in de kleine hersenen. De moeder vertelde dat het meisje na de operatie best veranderd was. Kennelijk heeft dat verhaal ergens in mijn systeem een plekje gevonden. Bij elke onbekende verandering, die ik als beangstigend of negatief ervaar, geef ik de tumor de schuld. Terwijl mijn dochter ook gewoon aan het verder groeien is.
Al met al is ons meisje is in haar karakter gelukkig weinig veranderd.
Stiekem bedenk ik me dat dat komt omdat ze zo'n sterke persoonlijkheid heeft :-). Onzin natuurlijk, maar die gedachte geeft zo'n lekker (puh NAH!) gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten