Granny S.

Breien deed ik al een tijdje. Haken leek me toch wat moeilijker.

In de herfst van 2013 waagde ik me aan mijn eerste haaksels. Dat ging me wonderwel goed af. 

In de kerstvakantie van dat jaar waagde ik me aan een sprei van ' granny squares' .

Aan het eind van de vakantie was ik 4 rijen ver.

Na de vakantie haakte ik nog even aan enkele vierkantjes. Maar niet lang erna nam het leven van alledag me weer in de beslag en lag de sprei als een loper over het voeteneind van het bed.

Afgelopen kerst besloot ik verder te gaan. 

Ik nam mijn haaktas mee in de auto op weg naar Friesland, waar we een weekje zouden verblijven. 

Eerlijk gezegd kon ik me na een jaar niet meer bedenken hoe het ook alweer ging, dat haken. Maar toen ik de naald ter hand nam wisten mijn handen vanzelf weer hoe het moest. (Bijzonder dat motorisch geheugen)

Dus ik haakte en haakte in de kerstvakantie.

En na de kerstvakantie bleef ik haken.

Onlangs haakte ik, laat in de avond, een rand om de sprei.

En nu is ze af en ligt ze te 'pronken' op ons logeerbed.

In het zonnetje nog wel :-).

(Stiekem ben ik een beetje trots)

Inmiddels ben ik weer aan een nieuw projectje begonnen.

Een heel grote granny als een plaid.

Wordt ongetwijfeld vervolgd :-).

Aangenaam verbijsterd

"Mevrouw?"

Aan mijn bureau staat een studente. De les is net afgelopen en ik ben mijn spullen aan het opruimen.

"Mag ik u even spreken?"

Natuurlijk mag dat. 

Ik verwacht een excuus voor het niet inleveren van een werkstuk die dag, dus ik blijf in de gang even staan om het gesprek te voeren. 

"Het is een beetje privé."

Ik had haar een dik jaar eerder ook al in de klas. Toen maakte ik me erg zorgen over haar. Ze was tijdens een les zo erg teruggetrokken, dat ik haar na de les even bij me had geroepen. Uit haar verhaal bleek dat ze suïcide gedachten had en ik schakelde samen met haar coach toen een psycholoog in om haar te begeleiden.

We vinden een leeg lokaal.

Daar doet ze haar verhaal.

Over wat voor een jaar ze achter de rug heeft.

En hoe blij ze is dat ze heeft ontdekt en vooral heeft kunnen accepteren dat ze is wie ze is.

Ze is namelijk niet zij.

Ze is een hij.

En naarmate hij verder vertelt zie ik hem open gaan. 

Hij heeft het zolang onderdrukt dat hij eigenlijk een jóngen is. 

Het afgelopen jaar trof hij toevallig iemand met soortgelijke gevoelens. En via haar ontmoette hij nog meer mensen. 

Toen viel het, waar hij altijd mee worstelde, op zijn plek en kon hij het eindelijk onder ogen zien.

Inmiddels zit hij in traject om zich te laten omvormen tot man.

Hij heeft al een nieuwe naam bedacht.

En of ik het goed vind dat hij het in de volgende les aan de groep vertel.

Ik ben op een aangename manier verbijsterd.

Het schuchtere, depressieve meisje is nu een stralende jongen.

Wat zien mensen er prachtig uit als ze zichzelf zijn.

Ik kan het niet laten hem even te knuffelen.

Wat is het heerlijk om hem zo gelukkig te zien.

Zo vol zin in het leven.

De rest van de dag loop ik op wolkjes.

Echt geluk is besmettelijk.

Dank, dappere man!

Joey Chou. Gevonden op bloglovin.com

Bianca

Dochterlief is net thuis. Ze zit op de grond en pakt zelf haar tas uit. Heel veel werkjes, haar broodtrommel, bekers en een envelop van school. Ze frummelt de envelop open haalt er een brief uit en roept naar manlief en mij:

"Kijk eens, Bianca is dóód!".

Ik herinner me een gesprek met het hoofd van de afdeling op dochter's school, enkele weken geleden. Ze vertelde over de sterfgevallen op school. Dat dat op dochter's school relatief vaker voorkomt dan op reguliere scholen, hoewel het ook hier (gelukkig) een klein percentage betreft. Ze vertelde over de impact op de leerlingen en het personeel, het medeleven met de familie, een herdenkingsaltaar en de saamhorigheid en warmte die het samen rouwen teweeg brengt.

"Wat bijzonder dat dat zo samen kan," reageerde ik, "ik hoop echter dat we dit in de tijd dat dochter op school zit nooit hoeven meemaken."

Want hoe dan ook, een kind mag niet dood.

"Reken er maar op dat dat wel gebeuren gaat" antwoordde het hoofd, weinig geruststellend en recht voor z'n raap.

En nu is dus Bianca dood. 

We vragen dochter of ze Bianca kent. Dochter vertelt dat ze haar wel eens op het schoolplein zag maar ze had nog nooit met haar gespeeld. De juf had verteld dat Bianca dood was.

We lezen de brief en ontdekken dat het om een meisje gaat van dochters leeftijd. Overleden aan de gevolgen van een hersentumor, thuis, in het bijzijn van haar ouders.

We wisselen een blik en zijn er allebei een poosje van ontdaan. Het werpt ons even terug in de tijd, naar 3 jaar geleden, toen wij die ouders hadden kunnen zijn.

Dochterlief pakt ondertussen nog een andere tas uit en laat ons zien wat ze allemaal nog meer vindt. Daarna vraagt ze wanneer we gaan eten en wat we gaan eten, want ze heeft toch wel 'erge honger'.

Zo doet ze ons voor hoe hier mee om te gaan. 

Over naar de orde van de dag. 

Naar wat we eten vandaag en of we erna nog een spelletje doen.

Want wij leven, godzijdank, gelukkig gewoon.





(De naam Bianca is gefingeerd)

Over-Leven

Tijdens het opschonen van mijn facebookprofiel kwam ik een blog tegen die ik toentertijd alleen in beperkte kring publiceerde. Toen een te persoonlijk schrijven. 

Nu een stuk waaruit blijkt hoe sterk de drive is tot overleven. Ik schreef het toen ons meisje wel al in de comakliniek lag, maar nog niet bewust was.

Vanochtend werd ik wakker uit een droom. Er werd een persconferentie gegeven waarin werd uitgelegd waarom dochter's behandeling gestopt werd. Nee, ze was nog niet wakker, maar zeker was dat ze het op eigen kracht zou kunnen, dus behandeling was niet meer nodig.

Hoewel de inhoud van de droom niet zo verontrustend was, werd ik wel verontrust wakker, iets na 7-en & ik voelde al dat verder slapen niet meer zou gaan lukken. 

"Lopen" dacht ik. 

Terwijl ik me daarvoor klaarmaakte had ik een gesprekje met mezelf in de spiegel. 

-Ik wil direct lopen-

-Moet je niet eerst wat eten?-

-Nee, ik wil direct lopen.-

-Maar stel dat je instort?-

-Dan maar, I don't fucking care…-

En ik keek in de spiegel en ik besefte dat dat niet waar is. 

I dó care hoe het met me gaat. 

Het raakte me om dat te voelen. 

De zin in leven, terwijl ik de laatste dagen, weken, zo graag niét wil leven. 

Of beter gezegd, zo graag dít leven niet wil leven. 

Als ik niet bij dochterlief ben wil ik slapen, slapen om niets te voelen. 

Ik ben boos als ik wakker word omdat het voelen weer begint. 

Ik verdoof me het liefst met pillen, zodat ik ook dieper slaap, terwijl ik in de praktijk steeds minder neem, een halfje voor het slapen gaan.
Daar zorgt met mijn zelfzorger wel voor. 

Ik realiseer me dat ik niet bewust wil leven als mijn meisje ook niet bewust leeft.
En dan ineens de zin, de behoefte om wel te gaan hardlopen, een klein stukje leven op te pakken zoals het was voor het noodlot ons trof.

Het verscheurt me.

Hoe kan ik leven zonder dat zij er nog helemaal is.  

Hoe kan ik de dingen doen die ik deed voor die tijd, ja zelfs voordat zij geboren was. 

 Hoe kan ik verder leven zonder haar, alsof ze er nooit geweest is. Alsof ze niet het belangrijkste is in mijn leven?

Ik ben gaan lopen, huilend, beseffend, in pijn om mijn meisje, mijn verlangende moederhart, mijn grote allesoverheersende verdriet. 

 Alles heb ik meegenomen en weer mee terug genomen. 

Ik draag het, hoewel ik het met moeite nog verdraag. 

Ik ben in pijn en toch roept daar het leven

Gevonden op etsy.com

Liefde

Manlief was naar een verrassingsfeestje van een goede vriend.

Ik zat helaas in de lappenmand :-(

Toen ik vanochtend beneden kwam vond ik dit:

Vrouwlief van vriend heeft stiekem alles geregeld voor zijn verrassingsfeestje, tot aan het dankkaartje toe!

Ontroerend vind ik dat, zoveel LIEFDE.