"Mevrouw?"
Aan mijn bureau staat een studente. De les is net afgelopen en ik ben mijn spullen aan het opruimen.
"Mag ik u even spreken?"
Natuurlijk mag dat.
Ik verwacht een excuus voor het niet inleveren van een werkstuk die dag, dus ik blijf in de gang even staan om het gesprek te voeren.
"Het is een beetje privé."
Ik had haar een dik jaar eerder ook al in de klas. Toen maakte ik me erg zorgen over haar. Ze was tijdens een les zo erg teruggetrokken, dat ik haar na de les even bij me had geroepen. Uit haar verhaal bleek dat ze suïcide gedachten had en ik schakelde samen met haar coach toen een psycholoog in om haar te begeleiden.
We vinden een leeg lokaal.
Daar doet ze haar verhaal.
Over wat voor een jaar ze achter de rug heeft.
En hoe blij ze is dat ze heeft ontdekt en vooral heeft kunnen accepteren dat ze is wie ze is.
Ze is namelijk niet zij.
Ze is een hij.
En naarmate hij verder vertelt zie ik hem open gaan.
Hij heeft het zolang onderdrukt dat hij eigenlijk een jóngen is.
Het afgelopen jaar trof hij toevallig iemand met soortgelijke gevoelens. En via haar ontmoette hij nog meer mensen.
Toen viel het, waar hij altijd mee worstelde, op zijn plek en kon hij het eindelijk onder ogen zien.
Inmiddels zit hij in traject om zich te laten omvormen tot man.
Hij heeft al een nieuwe naam bedacht.
En of ik het goed vind dat hij het in de volgende les aan de groep vertel.
Ik ben op een aangename manier verbijsterd.
Het schuchtere, depressieve meisje is nu een stralende jongen.
Wat zien mensen er prachtig uit als ze zichzelf zijn.
Ik kan het niet laten hem even te knuffelen.
Wat is het heerlijk om hem zo gelukkig te zien.
Zo vol zin in het leven.
De rest van de dag loop ik op wolkjes.
Echt geluk is besmettelijk.
Dank, dappere man!
 |
| Joey Chou. Gevonden op bloglovin.com |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten