Levend Verlies

"Het verdriet is er en zal er altijd zijn. Dat gaat nooit meer weg. Soms groot aanwezig, soms klein, maar altijd daar."

We zitten, als collegae, in de afronding van een bijzondere workshop over diversiteit en eigenheid. 

Op een bijna troostende manier spreek ik deze woorden uit naar een collega. 

Geëmotioneerd deelde ze even daarvoor dat ze zich niet had gerealiseerd dat mijn verdriet nog zo groot was. 

Met deze woorden eigen ik mij mijn verdriet toe. 

Het is van mij, niemand hoeft het kleiner te maken, het is er en het is mij eigen.

Dit verdriet wordt onder zorgouders wel 'levend verlies' genoemd. 

Het levenslang verdriet om wat je kind, door zijn of haar beperkingen, nooit kan zijn. 

Door voortdurend in contact te blijven met dat verdriet in mij, zonder me erin te verliezen, voel ik op weg naar huis hoe ik mijn meisje omarm. 

Hoe het de afgelopen maanden steeds minder belangrijk werd dat ze, als 'kapot kind', 'gerepareerd' wordt. 

Dat ze met al haar beperkingen volledig voor me is. 

Mijn tranen stromen als ik dat ten volle besef. 

Ze is goed zoals ze is. 

Geen levend verlies voor mij, maar volledig levende winst.

Helpen

"Politie waarschuwt voor inzamelacties voor familie Savannah". 

Een klein berichtje op een nieuwssite. 

Er wordt in gewaarschuwd hier niet aan mee te doen omdat de familie niet op de hoogte is.

Daarbij is het niet duidelijk of het een gemeende actie is of een poging tot oplichting.

Zelf heb ik de indruk dat deze actie vol goede bedoelingen is opgezet.

Toen dochter ziek werd (totaal onverwacht, heel heftig) reageerde haar en onze omgeving ook heel betrokken en intens. 

Mensen willen iets dóén. 

In ons geval leidde dat tot een actie, waarbij het plan was zelfs het jeugdjournaal uit te nodigen. 

In die tijd heb ik zélf hard aan de noodrem getrokken;
zo'n actie was volstrekt niet in het belang van dochter of van ons, direct betrokkenen, intégendeel.

Het belastte ons extra.

Als je echt wil helpen, zorg dan dat je het afstemt met betrokkenen. 

In tijden van crisis is hulp met praktische zaken meestal welkom; 

ovenschotels, boodschappen, de (andere) kinderen opvangen of huisdieren verzorgen. 

Later, als de hectiek is geluwd, dan is er meer behoefte aan luisterende oren. 

In werkelijke interesse in hoe het gaat, nu de wereld het vergeten lijkt, maar de pijn voor betrokkenen juist intens voelbaar is. 

Als je echt wil helpen, dan doe je dat het meest door je hoofd koel te houden, je hart warm en er gewoonweg te zijn.