"Het verdriet is er en zal er altijd zijn. Dat gaat nooit meer weg. Soms groot aanwezig, soms klein, maar altijd daar."
We zitten, als collegae, in de afronding van een bijzondere workshop over diversiteit en eigenheid.
Op een bijna troostende manier spreek ik deze woorden uit naar een collega.
Geëmotioneerd deelde ze even daarvoor dat ze zich niet had gerealiseerd dat mijn verdriet nog zo groot was.
Met deze woorden eigen ik mij mijn verdriet toe.
Het is van mij, niemand hoeft het kleiner te maken, het is er en het is mij eigen.
Dit verdriet wordt onder zorgouders wel 'levend verlies' genoemd.
Het levenslang verdriet om wat je kind, door zijn of haar beperkingen, nooit kan zijn.
Door voortdurend in contact te blijven met dat verdriet in mij, zonder me erin te verliezen, voel ik op weg naar huis hoe ik mijn meisje omarm.
Hoe het de afgelopen maanden steeds minder belangrijk werd dat ze, als 'kapot kind', 'gerepareerd' wordt.
Dat ze met al haar beperkingen volledig voor me is.
Mijn tranen stromen als ik dat ten volle besef.
Ze is goed zoals ze is.
Geen levend verlies voor mij, maar volledig levende winst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten