Medisch Wonder

"Is het dan ook goed zichtbaar, hersenschade op een MRI?"

Ik bevraag de neurochirurg. 

Hij belt om formeel te bevestigen wat hij ons eerder informeel ook al vertelde; 

de MRI is goed. 

"Bij uw dochter is dat zeker goed zichtbaar. Er zit gewoon een gat op de plek waar bij andere mensen weefsel en structuren zitten. Ik zeg het niet zo snel, maar als we dat leggen naast datgene wat ze allemaal kan, kunnen we uw dochter wel een medisch wonder noemen."

Beduusd als ik ben vergeet ik helemaal de vraag te stellen die ik wilde stellen (welke schade is er nou eigenlijk?). In plaats daarvan val ik in mijn rol van trotse moeder en vertel ik de arts dat ze nog steeds aan het vooruitgaan is. Ik heb nog de tegenwoordigheid van geest om te vragen of ik nog eens mag bellen als ik vragen heb. 

Een medisch wonder.

Ik heb er een dubbel gevoel bij dat de neurochirurg ons meisje zo noemt.

Het is heerlijk dat zij dat wonder is en dat ze inmiddels zo ver gekomen is. Tegelijkertijd drukt het me ook weer even met mijn neus op de feiten. Het was echt heel spannend en het is echt bijzonder dat ze er zo is, zoals ze er is. 

Ik heb er altijd zo in geloofd dat ze ver zou komen en had weinig ruimte voor tegengeluiden. Zelfs nu vind ik die nog ingewikkeld, alsof ik het met terugwerkende kracht nog steeds moet bewijzen.

Terwijl ik het gesprek afsluit, roept ons 'medisch wonder' me commanderend:

"Mama!!! De DVD is afgelopen en ik heb nog meer honger!!!!"

Glimlachend en mopperend tegelijk loop ik naar beneden. Medisch wonder of niet, mij wacht de dankbare taak dit kleine wonder een beetje op te voeden.