Dilemma

Blogjes lezen. Ik ontdekte het een klein jaar geleden en ik las er sindsdien tientallen, zo niet meer. 

Ik begon met consuminderblogs, minder consumeren, bewuster consumeren, duurzamer consumeren (reduce, reuse, recycle). 

Ik deed sindsdien meer dan 100 boeken weg, via Facebook, naar de kringloop of soms gewoon als cadeau. 

Daarnaast doorzocht ik mijn kasten en ontdeed ze van overtollige spullen. 

Mijn verzorgingsproducten zijn nu vrijwel allemaal eco gecertificeerd (behalve mijn tandpasta (toch maar overgaan op natriumbicarbonaat?) en mijn parfum (wel dierproefvrij)). 

Ik gebruik tegenwoordig uitwasbaar maandverband van biologisch katoen. 

We stapten over op biologisch vlees en biologische groenten. Voor de groenten en het fruit hadden we eerst een tas van Odin. Daar bleek regelmatig fruit van 'ver weg' in te zitten (niet zo duurzaam) en daarom zijn we overgestapt op de krat van de Streekmolen, voor verantwoord geproduceerde producten uit de streek. 

Ik installeerde een 'e-nummer app' en we eten veel bewuster e-nummer vrij, hoewel we daar nog een slag in te slaan hebben. 

Ik las het inspirerende boek van 'no impact man' en kreeg, ruilde of leende andere inspirerende boeken of kocht deze vrijwel alleen maar 2de hands.

De laatste weken lees ik creatieve blogs. Wat een genot. 

Prachtige enveloppen worden gemaakt van oude boeken met mooie platen (ik haalde er een paar uit de weggeefwinkel en realiseerde me later dat ik nog een stapel happinez heb die ik ook voor dit doel kan gebruiken). 

Lieve kunst wordt getekend in oude boeken (ik nam daarvan ook maar een paar mee uit de weggeefwinkel en liet met pijn in mijn hart vele andere prachtige boeken liggen). 

Mooie kaarten van mooie papiertjes (ik kocht wat mooie papiertjes en trok wat oude flow's uit elkaar). 

Minislingers van maskingtape (lang leve de Action en de Xenos). 

Grappige dingen worden gehaakt (stapels wol gekocht, breinaalden en haakpennen). 

De mooiste dingen worden gemaakt van oude memory-, kwartet- en dominokaarten. Magneten van bingo- of scrabblestenen, houten puzzlestukjes of knopen. Sleutelhangers van klein speelspul. Allemaal van de kringloop of rommelmarkten waar ook nog prachtige kopjes, schalen en beeldjes gevonden worden (ik wil nú naar de kringloop).

Liefelijke rokjes, tassen en knikkerzakken worden genaaid (heb een naaimachine gevraagd voor mijn verjaardag). 

En ik verlekker me aan al die mooie creaties, kunstzinnig neergezet en mooi gefotoshopt. 

DAT-WIL-IK-OOK.

Gisteren ontdekte ik weer een inspirerend blogje. 

Over minimalisme...

Nét nu mijn huis weer volstaat met creaties in spé (soon to be 'overtollige troep')

Dus.

Je snapt mijn dilemma...

Zwarte Piet.

Hoor, zie en erken mij, ik word gekrenkt door jullie feest. Zie dat het feest wat jullie vieren herinnert aan de pijn die wij eeuwen lang droegen en waarvan we nog de littekens met ons meedragen. Heb consideratie en houdt rekening met mij, zodat ik mijn leven kan leven en verder kan wortelen in deze grond. Ik voel me zo niet veilig in dit land. Hoor, zie en erken mij.

Hoor, zie en erken mij, ik word gekrenkt door jouw gekrenktheid om ons feest. Zie dat het plezier wat ik had in het feest dat ik vierde, bezoedeld wordt door een etiket wat er naar mijn idee niet op hoort. Pak mij mijn goede herinneringen niet af, houdt rekening met mij en laat mij mijn leven verder leven geworteld in deze grond. Ik voel me zo niet veilig in dit land. Hoor, zie en erken mij.

Service

Een goede of slechte service, ik ben er gevoelig voor. Bij een goede service ben ik heel blij en dankbaar. Als een organisatie slechte service verleend, en vooral op geld lijkt uit te zijn, dan ben ik heel erg boos.

Afgelopen 2 jaar hebben we veel te maken gehad met verschillende zorginstellingen i.v.m. de ziekte van dochterlief. Ik ben over veel instellingen goed te spreken, de meesten halen wat mij betreft een ruime voldoende, enkelen zelfs een uitgesproken goed. Helaas zijn we ook in aanraking gekomen met een instelling die een bijzonder slechte service verleent, een onvoldoende onder de nullijn, als ik het voor het zeggen had.

Ik ben verbaasd en vooral verontwaardigd dat met name zorginstellingen, waar mensen zo afhankelijk van zijn, met de pet gooien naar een goede dienstverlening en kwaliteit van zorg. 

Tegelijkertijd realiseer ik me ook al te goed dat ook ik in mijn werkend leven lang niet altijd voldeed aan de standaard die ik verwacht van instellingen. Wanneer ik omkwam in het werk wilde ik de mailbox wel eens negeren, met als gevolg dat studenten vaak heel laat of niet een bericht van me kregen. In persoonlijk contact wist ik dat, meestal door er aandachtig voor hun te zijn, recht te breien en zagen studentenlief het door de vingers. Maar toch...

De instelling waar ik verbolgen over ben lijkt te kampen met slechte interne communicatie en veel ziekteverzuim (maak ik zo op uit de excuses die ze maakten). Het is dan ook niet meer dan logisch denk ik, dat ze naar buiten toe niet meer kunnen bieden. 

Ik vind het altijd zo jammer als het zo gaat in (professionele) organisaties. Er is zoveel kennis in huis vaak, er zijn zoveel mogelijkheden en naar mijn idee wil vrijwel ieder mens goed werk leveren. En toch lukt het dan niet. Vanwege tijdsdruk, misschien mismanagement, ongetwijfeld iets waar ik geen zicht op heb. 

Aandacht hebben, ruimte maken, vereenvoudigen door niet teveel ballen in de lucht te houden, ik merk dat dat mij helpt om een betere service en kwaliteit te leveren. Mogelijk werkt dit ook voor organisaties. Ik gun het dergelijke organisaties zo, omdat iedereen er van opknapt, zowel de medewerkers als de klanten. Goed kwalitatief en op een aandachtige manier werk leveren, dat wil volgens mij vrijwel iedereen. Ik hoop dat het betreffende instelling ook gaat lukken.

Wij kunnen daar niet op wachten en we zijn overgestapt naar een andere instelling. Een instelling met een service (en deskundigheid en kwaliteit) die door een ringetje te halen is. Wat mij betreft een uitgesproken goed.

Poes

Wij hebben een poezebeest. Zo'n eigenwijze. Ze kletst ons de oren van het hoofd en ze is niet mis te verstaan. Ze valt ons regelmatig zomaar onverwacht aan en ze vindt dat volkomen terecht. Ze haalt iedere ochtend met veel gepur knuffels bij dochterlief en ze wast regelmatig mijn haar.

Ze is ook een soort weervrouwtje. De laatste 2 weken slaapt ze weer in haar mandje en ze blijft veel binnen. De herfst is duidelijk om ons heen. Ze gaat nog wel naar buiten, dat wel, maar lange wandelingen, zoals in de zomer, nee, die maakt ze niet meer. Ze kijkt veel liever lange tijd naar buiten. Miauwt dan een keer dat ze eruit wil en loopt dan door het geopende raam naar buiten. Daar aangekomen draait ze zich om en kijkt vervolgens lang naar binnen. 

Tja, die poes.

Ze heeft het wel goed begrepen. 

Want, wat is het leven meer dan van binnenuit naar buiten kijken en van buitenaf naar binnen?

Klein Geluk

Ballerina stickers, daar kwam ik voor.

Uiteindelijk vertrok ik met:

15 prachtig gekleurde bollen wol, 

16 rollen gekleurde tape, 

3 penseelstiften 

knutselkarton met mooie patroontjes, 

2 setjes diamantstickers, 

bloemetjesstickertjes, 

enkele herten en giraffen (sleutelhangers)

sterren (alvast voor kerst)

Ultiem klein geluk.

Heel veel klein geluk.

(O, en de ballerina stickers natuurlijk)

Bloggenot

Iets minder dan een jaar geleden ontdekte ik het:

Blogjes lezen van andere mensen.

Ik begon met ‘consuminderblogs’ en ‘bewuster leven blogs’. De laatste weken lees ik veel ‘creablogs’ en ik smul ervan.

Momenteel lees ik het blog van Ingthings. Ik begin altijd helemaal in het begin en inmiddels ben ik op 20 december 2011 aanbeland. (Ik zag dat ze nog steeds dagelijks wat schrijft, dus ik heb nog vele blogberichtjes te lezen) Wat ik zo heerlijk vind aan haar blog is dat ze allerlei mooie spulletjes heeft verzameld door de jaren heen uit kringloopwinkels en van rommelmarkten. Ze maakt er zulke leuke hoekjes van in haar huizen. 

Ik bekijk die foto’s steeds verlekkerd en wens zelf zulke leuke spulletjes te vinden om ook van die prachtige hoekjes te creëren.

Vanochtend kwam ik beneden, na heel veel blogjes van haar gelezen te hebben. En ineens zag ik het. Die rommel bij mij in huis, dat zijn ook leuke hoekjes.  Ik maakte er maar wat foto’s van en met een filtertje wordt het nog iets mooier…

Een kleurrijk hoekje, beer bedolven onder de wollebollen.

Mooie bloemen in een vaas, op een rommelig kleurrijk tafeltje

Een afgevallen bloemetje naast de vaas

Poes in beeld, net een schaduw ;-)

Beer in het zonnetje

Een puur genot om de rommel in huis eens met andere ogen te bekijken. Ineens is een 'troeperig huis' verworden tot een 'gezellige hoekjes huis'. Heerlijk zo'n switch in mijn hoofd (binnen de Gestaltpsychologie heet dat een Gestaltswitch) op een vrije zondag. Dank voor de inspiratie Ingthings!

Naast al dat bloggenot nog ander genot:

Een volle fruit en groenteschaal. Pure rijkdom!

Fijne zon(nige)dag.

Fundamentalist

Genieten is een kunst.

 In elk geval voor mij. 

Afgelopen dagen merkte ik weer wat er gebeurt als ik iets leuk vind en dat is eigenlijk een rode draad in mijn leven; genieten wordt werken en brengt minder genot… 

 Mijn lief verzuchtte onlangs dat het met mij hollen of stilstaan is. 

Wanneer ik ergens interesse in heb duik ik er helemaal in. 

Dat is leuk en lekker, even helemaal opgaan in iets wat op dat moment belangrijk voor me is. 

 De laatste weken ben ik bezig met eten zonder e-nummers, biologisch eten en natuurlijke make-up. Lekker om me daarin te verdiepen. 

Ik heb vele blogs gelezen en heb nog vele te gaan. 

In de supermarkt bestudeer ik vrijwel alles om tot de beste productkeuze te komen. 

We krijgen sinds vorige week een biologische groenten en fruittas, meneer post heeft al enkele pakketjes aan de deur gebracht met allerlei natuurlijke crèmetjes, zeepjes en parfummetjes en enkele zaken heb ik ook weer teruggestuurd omdat daar dan toch conserveringsmiddelen inzaten die niet okay zijn. 

In natuurvoedingswinkels laat ik ook (voornamelijk) vleesproducten liggen omdat daar een slecht e-nummer inzit volgens mijn e-nummer-app. 

Ik heb het ergens in me om een fundamentalist te worden. 

Ik duik ergens helemaal in, wordt zeer streng in de leer en verlies vervolgens elke vorm van genieten. 

Nou weet ik niet goed of dat laatste een kenmerk is voor fundamentalisme…

Wat ik voor mezelf wel weet is dat ik in plezier of interesse me ergens in vastbijt, 

het heerlijk vind om me daarin te verdiepen,

 dat heel intensief doe,

 nergens anders meer aan kan denken,

 en doorga totdat ik eigenlijk niet meer kan.

 Een poosje later vind ik mezelf terug, soms bijna letterlijk verkrampt. Moe van de eisen die ik mezelf onbewust stel.

De andere kant ken ik ook, gewoon doen wat het moment me ingeeft zonder dat ik me bezig houd met of het wel kan. 

Ik heb het lang met geld gehad. 

Toen ik na mijn studie eindelijk geld verdiende heb ik lang gekocht waar ik zin in had. Zo heb ik wel 10 jaar vrijwel altijd rood gestaan; weliswaar nooit zoveel dat ik het niet kon aflossen, maar toch. 

Sinds een jaar of 2 ben ik overgestapt naar een andere bank en ik heb gelijk geregeld dat ik niet meer rood kan staan. Ik vind het een prettig gevoel, overzicht hebben op wat ik heb en leven binnen het budget.

Genieten gaat dus schijnbaar niet over loslaten, wat ik me bedacht toen ik over dit onderwerp nadacht. Genieten gaat waarschijnlijk over een leven binnen de regels die je je zelf hebt gesteld met kleine en soms grotere uitspattingen. 

Een balans vinden tussen de beide beschreven extremen. 

En laat ‘de balans vinden’ nu juist het moeilijkst zijn voor een dame die óf holt, óf stilstaat.

Rantsoen

Van manlief kreeg ik vorig jaar een smartfoon kado, die met het appeltje achterop. Eigenlijk vond ik het onzin. Mijn mobieltje was weliswaar op sterven na dood, maar om deze nou te vervangen door zo’n smart ding… Mijn abonnement kon al ruim een jaar weer verlengd worden, dus de kosten liepen ook niet uit klauwen (hoewel ik bijbetalen ook wel weer belachelijk vond). Om een lang verhaal kort te maken; ik kreeg er één van manlief en sindsdien ben ik er aan verknocht.

Allereerst de foto’s. Wat een enorm leuke (gratis) appjes om foto’s te bewerken. Úren ben ik er mee zoet geweest. 

Ik kwam weer ziek thuis en ik vermaakte me dagen met de vele spelletje. Toen dochterlief ziek werd bewees het ding helemaal zijn nut. Via de facebook app kon ik iedereen op de hoogte houden, vele mensen hebben toen de het wel en wee van ons meisje kunnen volgen.

Het meisje werd bewust en revalideerde intern bij ons in de buurt. Om de beurt bleven we bij haar overnachten en in die tijd vermaakte ik me ’s avonds als ze sliep stilletjes met allerlei documentaires en ander amusement via de uitzendinggemist app. Ik mediteer met een appje die de ademhaling aangeeft, kortom ik ga letterlijk met mijn smartvriendje naar bed en ik sta met hem op.

Afgelopen vakantie kreeg ik het toch wat vaker in mijn rug. Op zich niet zo vreemd; meisjelief kan zelf (nog) niet lopen en is inmiddels niet zo klein meer (bijna 20 kilo schoon aan de haak). Gek genoeg was de pijn er niet aan het eind van de dag, maar wanneer ik ’s ochtends opstond…  Niet lang daarvoor had ik een nieuw spelletje ontdekt wat ik verbeten zat te spelen tot vroeg in de ochtend in allerlei posities in bed, omdat ik het niet lang vol hield in één houding. Daarnaast las ik vele consuminderblogjes en andere interessante zaken en wanneer ik begon, moest de blog ook uit (wat enorm veel tijd kost als iemand in 2009 is begonnen en wekelijks enkele blogjes schreef). 

Dus, er is maar één conclusie mogelijk; ik moet op beeldschermrantsoen. Gisteren heb ik een opschrijfboekje en een leesboek meegenomen naar het revalidatiecentrum. Gewoon de eenvoudige dingen die ik voor het digitale tijdperk ook meenam. Werkt weer prima.

En toch, het is niet eenvoudig voor mij, zo’n beeldschermrantsoen…  (nu er weer snel achter weg).