Leven

Afgelopen weekend is de kleinzoon van een vriendin van mij overleden. Hij werd 12 jaar. Hij had kanker. 

Ik heb getwijfeld of ik hierover zou schrijven, hier op mijn 'genietblog'. Het houdt me echter bezig en de andere kant van de genietmedaille is toch ook de pijn, de angst, het verdriet, en misschien ook wel de boosheid.

Na de schok was ik zomaar weer even in de diepe doodsangst die we voelden toen dochterlief ziek was. Ze had en heeft weliswaar geen kanker, maar lag toch op de rand van de dood. Niet lang daarna voelde ik het verdriet en een groot medeleven voor de ouders, het broertje en het zusje en alle familie er omheen. Het voelt zo oneerlijk dat een kind, een méns, zo moet lijden en dat je als omgeving eigenlijk alleen maar toe kan kijken (en dus ook lijdt). 

De ouders schreven op het rouwbericht: "Wees niet boos om wat er niet meer is, maar wees dankbaar voor wat was". Mooi en krachtig. Er zit zo'n kern van waarheid in.

Velen van ons (waaronder ikzelf) leren pas dankbaarheid te ervaren als dat wat vanzelfsprekend was niet meer vanzelfsprekend is.

Want het is een gift dat het iedere dag weer ochtend wordt ("het is weer licht mama, laten we opstaan!").

Het is een gift dat we kunnen eten en drinken wat we willen ("zullen we vandaag pannekoeken eten mama, ah, toeoeoe?")

Het is een gift dat we kunnen verwoorden wat we willen

Het is een gift om een dreinend kind te hebben

Het is een gift om ons zorgen te maken over zogenaamde triviale zaken

Het is een gift dat we ons zelfstandig kunnen voortbewegen

Het is een gift dat we gezond zijn

Het is gewoonweg een gift dat we leven, ook al voelt het soms zo anders. 

Dit besef geeft mij zoveel dankbaarheid; dát is wat mij betreft de basis voor werkelijk genieten...

 

Heppum

Genieten van wat ik heb gehaald of gedaan; ik doe het niet zo vaak. Meestal ben ik alweer bezig met mijn volgende doel en vergeet ik het moment te vieren.

Gisteren haalde ik mijn rijexamen. Eigenlijk was ik niet van plan om ooit mijn rijbewijs te halen. Met het OV en mijn fietsje kwam ik overal en toen dochter nog zelf ter been was nam ik haar gewoon mee. Tegenwoordig moet dochter in een andere stad naar school en ik wil haar toch graag zelf brengen. En nu kan ik dat eindelijk zelf doen over anderhalve week!!! (Want eerst wel even een weekje wachten op het rijbewijskaartje).

Na 8 maanden, 67 lessen, 3 instructeurs, 2 verschillende steden, 2x theorie, een wissel van schakel naar automaat en 1x gezakt voor mijn praktijk haalde ik dan toch dat felbegeerde bewijs. Hieperdepiep!

Het kwam gisteren druppelgewijs bij me binnen en langzaam werd ik steeds blijer! Hoera, ik heppum! Moederlief trakteerde op taart, dus het feest was compleet.

Kennelijk geniet ik meer wanneer ik iets haal na hard werken...

Of heb ik nu de kunst van het genieten iets meer onder de knie?

Of...

Wha' ever....

IK HEPPUM! 

(lekker zeg, genieten)

Doel

Ergens eind 2011 vatte ik het plan op om een blog over genieten te beginnen. Ik was al een tijdje ziek en zat af en aan in de ziektewet. Al anderhalf jaar had ik pittige vermoeidheidsklachten en allerlei andere vervelende lichamelijke verschijnselen. Er vanuit gaande dat mijn klachten een psychische oorzaak hadden bedacht ik dat meer leren genieten van het leven wellicht een remedie tegen mijn klachten zou zijn.
Niet lang daarna werd er lyme bij me geconstateerd. Mijn klachten hadden een lichamelijke oorzaak en het idee van een genietblog schoof wat naar de achtergrond om vervolgens helemaal te verdwijnen toen mijn meisje ziek werd.

Begin 2013 startte ik dit blog, geïnspireerd door de vele consuminderblogs die ik er vlak voor las (zie "hoe het begint"). "Over aandachtiger leven met meer kwaliteit" werd het onderschrift van mijn blog. Vol goede moed plaatste ik het één en ander. Toen kwam de klad er een tijdje in, want wat had ik nou anders te vertellen dan al die anderen.
Door de creablogjes die ik in oktober las herleefde mijn blogzin weer. Niet lang daarna vroeg ik me toch weer vertwijfeld af wat ik toch wilde vertellen.
Al kauwend op deze vraag realiseerde ik me dat de meeste blogjes een 'soort van' doel hebben. De zoektocht naar een eenvoudiger leven, consuminderen, het oproepen van mensen om mee te doen met goede daden of het tonen van mooie creaties. Allemaal prachtige onderwerpen waar hele blogs over volgeschreven worden.

Op zoek dus naar een doel. Een even moeilijke opgave als het antwoord op de vraag wat ik wil vertellen. Ik keer dan ook maar terug naar mijn oorspronkelijk plan van toen, eind 2011.
"Wat is genieten" of beter nog "hoe krijg ik de kunst van genieten onder de knie", dat wordt voor nu het doel van mijn blog, als genietfee zijnde ;-).

Ter afsluiting deel ik nu graag een filmpje dat ik enkele weken geleden bekeek. Eerst wat sceptisch, later ontroerd; ook een vorm van genieten. Over het vertellen van je verhaal, omdat jij de enige bent die dat verhaal vertellen kan. Enjoy!
Ted Talk Sarah Kay

Bal(d)ans

Ja! Ik heb dan toch eindelijk de balans gevonden tussen mijn privé en werkend leven. 

Als ik me te druk maak over privé zaken, is er net op tijd mijn werk om mijn focus te verleggen. 

Maak ik me daar te druk over, dan klopt op tijd mijn privéleven weer op de deur. 

Zo dansen we de weken door, mijn privé, werk en ik.