Gammele mus

"Mamaaa!" roept dochterlief, nadat ik net een tikje chagrijnig naar boven ben gelopen. 

Er ligt een stapel nakijkwerk op me te wachten en ik baal ervan dat ik dit in het weekend moet doen.

"Ja, meisje?"

"Ik houou van jouou!"

Ach de schat. Meestal krijg ik te horen dat ik stink, dat ik veel te streng ben en dat papa veel liever is. Ze voelt vast dat ik baal. De lieverd ook! Blij met dit onverwachte kado roep ik terug dat ik ook van haar hou, heeeel veeeel.

Het is even stil daar beneden en dan roept ze terug: "Maar soms vind ik je ook een beetje stom"....

Okay, het is net geen dóde mus, maar een beetje gammel is hij wel, die mus...

Metroman

Terwijl ik in de metro zit te praten met een student valt mijn blik op een man schuin tegenover me. Zijn gezicht komt me bekend voor en ik zoek naarstig naar waarvan ik hem zou kunnen kennen. 

Een acteur misschien? 

Hij heeft er het hoofd voor en de laatste tijd tref ik wel vaker televisiemensen, letterlijk, op mijn pad. 

Er gaat geen lampje branden. 

 Er komt vaag een foto in me op.

Een hoogleraar?

Een trainer?

Een spreker bij TED?

Nee.

Vlak voor ik uit moet stappen herken ik hem. Ik pak mijn spullen bij elkaar, mompel een 'sorry' naar mijn student, loop op hem af, excuseer me voor de onderbreking in het gesprek wat hij voert, want wat ik graag wil weten: 

'Bent u misschien meneer de Neurochirurg?' 

Hij knikt me een vriendelijk ja toe. 

'U heeft 2 jaar geleden mijn dochter, Kleine Fee, geopereerd'. 

Zijn lach wordt groter, 'Gaat het goed met haar?' 

'Ja, heel goed, ik zal u binnenkort een foto sturen' 

Weer die lach, 'Dat vind ik leuk!' 

De metro stopt, 'Dag hoor' ren ik de metro uit, snel sis ik nog ' fijn weekend' naar mijn student en zwaai de metro nog even na.

Erna bel ik direct manlief. 'Raad eens wie ik tegen kwam…' 

 Meneer de Neurochirurg. 

Wie had toch 3 jaar geleden kunnen bedenken dat ik zo blij zou zijn een neurochirurg te ontmoeten.

Grote-mensen-tanden

De laatste tijd hoor ik mezelf vaak denken of zeggen: "Wat is het toch fijn om haar te zien opgroeien".

 Meestal wordt die zin voorafgegaan door een 'maar'; 

"Wat wordt ze toch zwaar, maar…" 

"Wat moet ik nu vaak kleren voor haar kopen, maar…" 

"Wat een lelijk wisselbekkie heeft ze nu, maar…".

Dochter verandert. Ze ziet er steeds vaker uit als een 'groot' kind. 

Zowel mentaal als fysiek groeit ze rustig door en ontwikkelt ze zich normaal. Van haar mentale ontwikkeling ben ik me erg gewaar. Van haar fysieke wat minder. Motorisch gezien beweegt ze zich nog steeds als een kind van een jaar. 

Daarom kan ik soms zo verrast zijn als ik zie hoe groot ze al is of als ik haar koppie meer 'volwassen' zie worden. 

 En elke keer als ik me bedenk hoe fijn het is om haar te zien opgroeien, besef ik wat een voorrecht dat is. Dan ben ik zo blij dat we dit mogen meemaken en dat het niet gestopt is 2 jaar geleden.  

 Dus blijf ik maar zuchtend en steunend mijn meisje naar boven tillen, trek ik mopperend mijn portemonnee voor weer een nieuwe jurk, en kijk ik stiekem reikhalzend uit naar die (echt veel te) grote-mensen-tanden in haar bekkie.

Minivakantie

We rijden door de polder onderweg naar huis. 

Dochterlief heeft honger en het eten ligt achterin. 

De parkeerplaats waar we stoppen ligt aan het water. 

Er staan gezellige bankjes en er zitten enkele mensen, genietend van het water, het zonnetje en elkaar. 

"Het is net of we op vakantie zijn", 

merkt mijn moeder op, die gezellig met ons mee is. 

En inderdaad, zomaar op een doordeweekse dag 

genieten we naast de snelweg ineens even van een 

minivakantie.

Voeten

"Blijf nou op je benen staan" mopper ik tegen dochter wanneer ik haar naar het toilet breng. Dochterlief heeft de neiging haar aangedane been omhoog te trekken en als een ooievaar tegen me aan te hangen. Hoewel ze haar gewicht niet gelijk kan verdelen over 2 benen, staat ze toch stabieler wanneer ze op beide (anderhalve) benen staat.

"Voeten," hoor ik dochter zeggen terwijl ik haar op het toilet til, "op je voeten staan". 

"Op je benen staan," brom ik automatisch en gedachteloos terug.

"Neehee," protesteert dochter, "je staat op je voéten".

"O ja," besef ik, "je staat op je voeten. Je hebt gelijk, schat"

"Maar waarom zeg je dan bénen?"

"Ja weet ik veel, dat zeg je zo"...

En nu vraag ik me dus af waarom we dat zeggen, op je benen staan...

Lekker Ventje

"Luister eens" dochterlief zit met een vriendinnetje in de auto op de achterbank.

"Dit is lekker ventje. Mama zegt altijd lekker ventje en ik ook. Weet je wat papa zegt?"

"Nee?" vraagt vriendinnetje.

"Papa zegt Incubus, want zo heet die band, maar mama en ik zeggen lekker ventje"

Vriendinnetje moet hard lachen "wat ben jij grappig zeg".

Ik grinnik stiekem mee, zeker als ik haar later met klem hoor weigeren een jongetje te spelen "nee, ik doe ook niet alsof".

Dochter heeft het niet zo op ventjes, alleen haar papa, opa's en soms een enkele oom krijgen haar goedkeuring.

Ze wil geen broek aan, want dan lijkt ze op een jongetje, ze wil niet met jongetjes spelen en ze wil later zeker niet met een jongen trouwen. 

Misschien dat ze voor een jongen met een uiterlijk als lekker ventje ooit eens een uitzondering maakt (en dan wel met een leuk innerlijk natuurlijk), maar voorlopig zijn ventjes gewoon stom.

Ontspannen Zondag; Tong Tong Fair

De Pasar Malam Besar, zoals wij het nog steeds noemen, is weer in Den Haag. We hebben inmiddels ons jaarlijks feestje daar weer gehad. Vorig jaar was het heel bijzonder dat we daar met dochterlief konden zijn. Dit jaar voelde het gelukkig al veel normaler.

Dochterlief keek vol enthousiasme in het begin haar ogen uit. Toen we in de Indonesië-tent waren, vroeg ze tot hilariteit van omstanders verbaasd "Wat spreken ze hier eigenlijk?". Enkele uurtjes later 'sprak' ze het zelf toen ze een jurkje kreeg "tewimah kasih!".

In de grote tent ging het een beetje mis, op het podium startte net een optreden met veel getrommel. In combinatie met de drukte werd dat ons meisje wat teveel, ze barstte zielig in tranen uit. Gelukkig knapte ze na een lemper en een bekertje melk in de iets rustigere eettent weer wat op. Maar helemaal goed kwam het niet meer met dochterlief en de Tong Tong Fair. Iedere 5 minuten vroeg ze wanneer ze weer weg mocht.

Gelukkig had ze nog wel een klein hoogtepuntje. 'Tante Lien' (Wieteke van Dort) zat aan het tafeltje achter ons te eten. Thuis had ze het er nog over, "Tante Lien bestaat echt, niet te geloven, ik heb haar echt gezien!".

Nieuwsgierig geworden? De Tong Tong Fair is tot en met 9 juni op het Malieveld in Den Haag. 

De Kunstige Zondag van vorige week is de laatste kunstige zondag. Voortaan plaats ik af en toe een Ontspannen Zondag blog met ideetjes over documentaires, boeken, tripjes en vast af en toe ook nog wat kunsterigheid.