De laatste tijd hoor ik mezelf vaak denken of zeggen: "Wat is het toch fijn om haar te zien opgroeien".
Meestal wordt die zin voorafgegaan door een 'maar';
"Wat wordt ze toch zwaar, maar…"
"Wat moet ik nu vaak kleren voor haar kopen, maar…"
"Wat een lelijk wisselbekkie heeft ze nu, maar…".
Dochter verandert. Ze ziet er steeds vaker uit als een 'groot' kind.
Zowel mentaal als fysiek groeit ze rustig door en ontwikkelt ze zich normaal. Van haar mentale ontwikkeling ben ik me erg gewaar. Van haar fysieke wat minder. Motorisch gezien beweegt ze zich nog steeds als een kind van een jaar.
Daarom kan ik soms zo verrast zijn als ik zie hoe groot ze al is of als ik haar koppie meer 'volwassen' zie worden.
En elke keer als ik me bedenk hoe fijn het is om haar te zien opgroeien, besef ik wat een voorrecht dat is. Dan ben ik zo blij dat we dit mogen meemaken en dat het niet gestopt is 2 jaar geleden.
Dus blijf ik maar zuchtend en steunend mijn meisje naar boven tillen, trek ik mopperend mijn portemonnee voor weer een nieuwe jurk, en kijk ik stiekem reikhalzend uit naar die (echt veel te) grote-mensen-tanden in haar bekkie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten