Terwijl ik in de metro zit te praten met een student valt mijn blik op een man schuin tegenover me. Zijn gezicht komt me bekend voor en ik zoek naarstig naar waarvan ik hem zou kunnen kennen.
Een acteur misschien?
Hij heeft er het hoofd voor en de laatste tijd tref ik wel vaker televisiemensen, letterlijk, op mijn pad.
Er gaat geen lampje branden.
Er komt vaag een foto in me op.
Een hoogleraar?
Een trainer?
Een spreker bij TED?
Nee.
Vlak voor ik uit moet stappen herken ik hem. Ik pak mijn spullen bij elkaar, mompel een 'sorry' naar mijn student, loop op hem af, excuseer me voor de onderbreking in het gesprek wat hij voert, want wat ik graag wil weten:
'Bent u misschien meneer de Neurochirurg?'
Hij knikt me een vriendelijk ja toe.
'U heeft 2 jaar geleden mijn dochter, Kleine Fee, geopereerd'.
Zijn lach wordt groter, 'Gaat het goed met haar?'
'Ja, heel goed, ik zal u binnenkort een foto sturen'
Weer die lach, 'Dat vind ik leuk!'
De metro stopt, 'Dag hoor' ren ik de metro uit, snel sis ik nog ' fijn weekend' naar mijn student en zwaai de metro nog even na.
Erna bel ik direct manlief. 'Raad eens wie ik tegen kwam…'
Meneer de Neurochirurg.
Wie had toch 3 jaar geleden kunnen bedenken dat ik zo blij zou zijn een neurochirurg te ontmoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten