Wij hebben een poezebeest. Zo'n eigenwijze. Ze kletst ons de oren van het hoofd en ze is niet mis te verstaan. Ze valt ons regelmatig zomaar onverwacht aan en ze vindt dat volkomen terecht. Ze haalt iedere ochtend met veel gepur knuffels bij dochterlief en ze wast regelmatig mijn haar.
Ze is ook een soort weervrouwtje. De laatste 2 weken slaapt ze weer in haar mandje en ze blijft veel binnen. De herfst is duidelijk om ons heen. Ze gaat nog wel naar buiten, dat wel, maar lange wandelingen, zoals in de zomer, nee, die maakt ze niet meer. Ze kijkt veel liever lange tijd naar buiten. Miauwt dan een keer dat ze eruit wil en loopt dan door het geopende raam naar buiten. Daar aangekomen draait ze zich om en kijkt vervolgens lang naar binnen.
Tja, die poes.
Ze heeft het wel goed begrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten