Rantsoen

Van manlief kreeg ik vorig jaar een smartfoon kado, die met het appeltje achterop. Eigenlijk vond ik het onzin. Mijn mobieltje was weliswaar op sterven na dood, maar om deze nou te vervangen door zo’n smart ding… Mijn abonnement kon al ruim een jaar weer verlengd worden, dus de kosten liepen ook niet uit klauwen (hoewel ik bijbetalen ook wel weer belachelijk vond). Om een lang verhaal kort te maken; ik kreeg er één van manlief en sindsdien ben ik er aan verknocht.

Allereerst de foto’s. Wat een enorm leuke (gratis) appjes om foto’s te bewerken. Úren ben ik er mee zoet geweest. 

Ik kwam weer ziek thuis en ik vermaakte me dagen met de vele spelletje. Toen dochterlief ziek werd bewees het ding helemaal zijn nut. Via de facebook app kon ik iedereen op de hoogte houden, vele mensen hebben toen de het wel en wee van ons meisje kunnen volgen.

Het meisje werd bewust en revalideerde intern bij ons in de buurt. Om de beurt bleven we bij haar overnachten en in die tijd vermaakte ik me ’s avonds als ze sliep stilletjes met allerlei documentaires en ander amusement via de uitzendinggemist app. Ik mediteer met een appje die de ademhaling aangeeft, kortom ik ga letterlijk met mijn smartvriendje naar bed en ik sta met hem op.

Afgelopen vakantie kreeg ik het toch wat vaker in mijn rug. Op zich niet zo vreemd; meisjelief kan zelf (nog) niet lopen en is inmiddels niet zo klein meer (bijna 20 kilo schoon aan de haak). Gek genoeg was de pijn er niet aan het eind van de dag, maar wanneer ik ’s ochtends opstond…  Niet lang daarvoor had ik een nieuw spelletje ontdekt wat ik verbeten zat te spelen tot vroeg in de ochtend in allerlei posities in bed, omdat ik het niet lang vol hield in één houding. Daarnaast las ik vele consuminderblogjes en andere interessante zaken en wanneer ik begon, moest de blog ook uit (wat enorm veel tijd kost als iemand in 2009 is begonnen en wekelijks enkele blogjes schreef). 

Dus, er is maar één conclusie mogelijk; ik moet op beeldschermrantsoen. Gisteren heb ik een opschrijfboekje en een leesboek meegenomen naar het revalidatiecentrum. Gewoon de eenvoudige dingen die ik voor het digitale tijdperk ook meenam. Werkt weer prima.

En toch, het is niet eenvoudig voor mij, zo’n beeldschermrantsoen…  (nu er weer snel achter weg).