Over-Leven

Tijdens het opschonen van mijn facebookprofiel kwam ik een blog tegen die ik toentertijd alleen in beperkte kring publiceerde. Toen een te persoonlijk schrijven. 

Nu een stuk waaruit blijkt hoe sterk de drive is tot overleven. Ik schreef het toen ons meisje wel al in de comakliniek lag, maar nog niet bewust was.

Vanochtend werd ik wakker uit een droom. Er werd een persconferentie gegeven waarin werd uitgelegd waarom dochter's behandeling gestopt werd. Nee, ze was nog niet wakker, maar zeker was dat ze het op eigen kracht zou kunnen, dus behandeling was niet meer nodig.

Hoewel de inhoud van de droom niet zo verontrustend was, werd ik wel verontrust wakker, iets na 7-en & ik voelde al dat verder slapen niet meer zou gaan lukken. 

"Lopen" dacht ik. 

Terwijl ik me daarvoor klaarmaakte had ik een gesprekje met mezelf in de spiegel. 

-Ik wil direct lopen-

-Moet je niet eerst wat eten?-

-Nee, ik wil direct lopen.-

-Maar stel dat je instort?-

-Dan maar, I don't fucking care…-

En ik keek in de spiegel en ik besefte dat dat niet waar is. 

I dó care hoe het met me gaat. 

Het raakte me om dat te voelen. 

De zin in leven, terwijl ik de laatste dagen, weken, zo graag niét wil leven. 

Of beter gezegd, zo graag dít leven niet wil leven. 

Als ik niet bij dochterlief ben wil ik slapen, slapen om niets te voelen. 

Ik ben boos als ik wakker word omdat het voelen weer begint. 

Ik verdoof me het liefst met pillen, zodat ik ook dieper slaap, terwijl ik in de praktijk steeds minder neem, een halfje voor het slapen gaan.
Daar zorgt met mijn zelfzorger wel voor. 

Ik realiseer me dat ik niet bewust wil leven als mijn meisje ook niet bewust leeft.
En dan ineens de zin, de behoefte om wel te gaan hardlopen, een klein stukje leven op te pakken zoals het was voor het noodlot ons trof.

Het verscheurt me.

Hoe kan ik leven zonder dat zij er nog helemaal is.  

Hoe kan ik de dingen doen die ik deed voor die tijd, ja zelfs voordat zij geboren was. 

 Hoe kan ik verder leven zonder haar, alsof ze er nooit geweest is. Alsof ze niet het belangrijkste is in mijn leven?

Ik ben gaan lopen, huilend, beseffend, in pijn om mijn meisje, mijn verlangende moederhart, mijn grote allesoverheersende verdriet. 

 Alles heb ik meegenomen en weer mee terug genomen. 

Ik draag het, hoewel ik het met moeite nog verdraag. 

Ik ben in pijn en toch roept daar het leven

Gevonden op etsy.com