14 was ik.
En hopeloos verliefd op hem.
Hij zat enkele klassen hoger.
Had een grote blonde lok in zijn gezicht, omlijnde zijn ogen met kohl, droeg een lange grijze jas en liep op schoenen met een puntige neus.
Groot was mijn vreugde toen hij ook voor mij viel.
Mijn eerste echte vriendje.
Hij was 3 jaar ouder, ik vond hem zo wijs en hij rook zo lekker.
Na een maandje tuimelde ik alweer van de roze wolk.
Hij 'maakte het uit'.
Mijn verdriet was intens.
Maandenlang voelde ik mijn gebroken hart.
Enkele jaren later trof ik hem weer tijdens een concert.
Hij studeerde en woonde op kamers, ik was verhuisd naar een andere stad.
Het klikte die avond weer.
Vrijend namen we buiten afscheid.
Hij vroeg me te schrijven, ik verloor zijn adres.
Dat was de laatste keer.
Af en toe zocht ik hem wel eens op het internet, zoals ik ook andere mensen zocht uit die tijd.
Ik vond hem nooit.
Tot vandaag.
Zijn naam in een overlijdensadvertentie.
Al anderhalf jaar niet meer op deze wereld.
Zijn vrouw was hem een jaar eerder voorgegaan.
Ze hadden geen kinderen.
Weemoedig ben ik de rest van de dag.
Om die jongen van toen.
Die enkele maanden van mijn leven het centrum van mijn universum was.
En die zijn leven niet meer leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten