Plagen

We doen niks vandaag. 

Lekker luieren in het weekend. 

-Zo, ik ga even een dutje doen- 

kondig ik aan.

-Beneden?- 

vraagt dochterlief.

-Nee, boven-

 (lekker rustig :-))

Dochter stort zich letterlijk bovenop mij.

-Jij gaat níet naar boven vandaag-

Met zoete woordjes probeer ik haar over te halen. 

Met milde dreigementen. 

Met sluwe plannetjes. 

Dochter laat niet los. 

Wanneer haar aandacht even verslapt, spring ik op, ren naar boven en roep: 

-Je kan me lekker niet pakken!-

Even voel ik me schuldig. 

Ze kan immers niet zelf naar boven.

Maar dan hoor ik haar terug brullen

-Oja? Dat dacht je maar, ik pak je toch!-

Niet veel later hoor ik gestommel op de trap.

-Ik kom eraan hoor!-

-Dat lukt je lekker niet!-

-Echt wel!-

Zittend trekt ze zichzelf aan haar linkerarm omhoog. 

Steeds iets harder kreunend. 

-Het is wel een beetje zwaar-

Wanneer ze op lijkt te geven, ren ik richting overloop, 'schrik' omdat ze al zo dichtbij is en ren gillend terug.

Dat helpt. 

Ineens is ze bij me op de kamer. 

Klimt op bed en laat zich lachend met haar volle gewicht op me vallen. 

Trots.

Ze heeft het geflikt.

Waar een beetje plagen soms niet goed voor kan zijn...

(En ik doe nog steeds geen dutje)