Oengawoenga

Al vrij vroeg wisten we dat het letsel van dochterlief alleen voor fysieke beperkingen zou zorgen. Haar verstandelijke vermogens zouden, tot onze opluchting, er niet door worden aangedaan.

En het klopt gelukkig.

Voor de buitenwereld is dat niet altijd helder. 

Ze gaan af op wat ze zien.

Een meisje in een rolstoel, met de ogen gesloten en soms kwijlend uit haar rechtermondhoekje.

Aan de mensen die durven te vragen wat ze heeft, haast ik me vaak te vertellen dat ze zo niet is geboren (note to self: "Wat maakt dat anders?") en dat ze wel fysiek is aangedaan maar niet verstandelijk. 

Mensen voelen opgelucht met me mee en dochterlief ondersteunt mijn verhaal...

...als ze zin heeft.

En dat heeft ze meestal niet.

Vreemde mensen zijn spannend, vooral als ze nog van alles willen weten.

Dochter kiest er liever voor te zwijgen of om een beetje 'raar' te reageren.

Onlangs waren we in een winkel. Het kassameisje stelde dochter een vraag. Dochterlief besloot alleen dierlijke klanken uit te stoten. 

"Ze kan gewoon praten hoor." "Lieffie zeg eens dag tegen de mevrouw".

"Oengawoenga, gaga, hihihi"

Kassameisje keek me medelijdend aan.

(Verdorie)

"Doe niet zo onnozel" siste ik naar dochter.

Dochter deed alsof ze me niet hoorde en ging vrolijk verder.

Pas toen we klaar waren met afrekenen en wegliepen bij de kassa vroeg ze met een helder stemmetje:

"Mama, wat is onnozel?"

Bofte zij even dat ze in die winkel geen behang verkopen...