We hadden een metertje kind, 13 kilo licht, glanzende grote kijkers, een vlotte geest en een evenzo rap mondje.
Een meisje dat al een jaartje geen broeken meer droeg, omdat "prinsessen geen broeken dragen"
Een kleuter die geliefd was bij haar klasgenootjes omdat ze zo klein was en heerlijk draagbaar.
Een meisjemeisje met een aantal meisjemeisjesvriendinnetjes die samen genoten van meisjesdingen.
Een steeds zelfstandiger kind, dat, net groot genoeg om zelf de deur te openen, op zaterdagochtend in haar slaapzakje naar me toe kwam geschuifeld als ik in mijn studeerkamer zat te rommelen.
Een droppie dat kon koprollen, steppen en skippyballen.
Dat oefende met fietsen zonder zijwieltjes en zelf speelde in de speeltuin in de buurt.
Een boefje dat mijn smartphone pikte om spelletjes op te spelen en met haar eigen fototoestel vage plaatjes schoot.
Een prima ballerina dat het allerliefste danste en anderen instrueerde om haar dansjes te doen
We hebben nu 25 kilo kind, bijna 1,20 meter lang, grote glanzende schele kijkers achter gesloten oogleden, een trager stemmetje en een geest dat op sommige gebieden vlot is en op andere gebieden langzamer.
Een meisje dat tegenwoordig liever jurkjes draagt omdat "ik mooier ben met een jurkje"
Een schoolgaand kind dat vooral revalideert en daardoor nog niet zo goed mee kan komen met haar leeftijdgenootjes
Een meisjemeisje met een moeilijk pratend vriendinnetje die samen genieten van meisjesdingen.
Een afhankelijk kind, dat ik 's ochtends uit bed moet tillen, wanneer ik haar hoor als ik zit te rommelen in mijn studeerkamer.
Een droppie dat met haar billen op de grond schuift om vooruit te komen.
Dat fietst met een driewieler en geholpen moet worden om de glijbaan op te komen.
Een boefje dat spelletjes speelt op haar Ipad en met hulp daar foto's mee maakt.
Een wens ballerina die rolstoeldanst en dansjes nadoet die ze ziet op tv.
En wij zijn haar ouders,
die angstig zijn om wat kan komen
die hoopvol zijn om al het andere dat wellicht komt
die het fysiek zwaar hebben omdat zij steeds zwaarder wordt
die dankbaar zijn dat we haar mogen tillen
die boos zijn op een ieder die haar niet de goede zorg biedt
die genieten van alles wat weer mogelijk is
die verdriet hebben om wat ooit was
die blij zijn om wat nu is.
Wij zijn een gewoon gezin, in een gewoon huis, met een kind dat gewoon naar school gaat en twee ouders die gewoon werken
We zijn gewoon wie we waren en toch zijn we helemaal anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten