Iconen, daar houd ik erg van. Van kinds af aan heb ik met enige fascinatie naar iconen gekeken. Onlangs zocht ik op het internet naar icoonschilders. Die vond ik niet. Wat ik wel op een vrijdagnamiddag in een winkel op een station vond is 'Vind'.
Met zo'n voorpagina kon ik dit tijdschrift niet laten liggen.
Ik leerde meteen waarom ik geen iconenschilders kan vinden; iconen horen niet gesigneerd te worden. De schilders van iconen werden beschouwd als een medium; via hun werk konden anderen een onzichtbare wereld zien. Oorspronkelijk werden iconen dan ook geschilderd nadat de schilder eerst een lange tijd had gevast en gemediteerd. De iconen werden geschilderd op houten panelen en er golden bepaalde regels voor het kleurgebruik.
Als een schildering erg vervaagd was, bijna verdwenen, dan werd het icoon niet vernietigd. Soms werd het overgeschilderd of het icoon werd 'teruggegeven' aan de natuur, waar het geleidelijk kon vergaan.
Het laten vergaan vind ik zo'n mooi fenomeen, omdat daar ook de vergankelijkheid van het leven mee zichtbaar wordt gemaakt.
Zelf ben ik echt een 'Maria liefhebber'. Ik heb niet zoveel met afbeeldingen van Jezus of van andere heiligen. Sinds een klein jaar heb ik altijd een kleine sleutelhanger van Maria met kind aan mijn sleutelbos hangen; een icoontje in het klein, als een soort bescherming.
Onlangs was ik op stagebezoek in Amsterdam-Noord en tot mijn verrassing ontdekte ik een 'icoon' op een kerk; dat zie je niet zo vaak in het noorden van het land :-).
Met een grote glimlach liep ik door die dag. Zulke kunstzinnige uitingen mogen van mij wel meer in de stad. Religieus of niet-religieus, geen voorkeur, zolang ik en (naar ik hoop vooral ook) anderen er maar een grote glimlach van krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten