Soms, heel soms voel ik ineens een heel sterke "NEE".
Nee tegen het leven wat we nu tegen wil en dank leiden.
Nee tegen de verlamming van mijn dochter
Nee tegen haar slechtziendheid
Nee tegen de school in een andere stad
Nee tegen de angst dat er misschien nog iets terug kan groeien in haar hoofd
Nee tegen haar traagheid
Nee tegen het steeds minder komen van vriendinnetjes van vroeger
En dan zie ik haar in haar aangepaste stoel druk dansen op K3.
En dan hoor ik haar meezingen met de liedjes die ze eerder ook meezong
En dan zie ik haar vrolijkheid en levenszin
Dan schiet ik even helemaal vol
Want ik zeg wel volmondig en met heel mijn hart JA tegen dit meisje, die ook gewoon nog steeds ons meisje is.
Ineens is daar dan de dankbaarheid weer...
Kennelijk schuilt achter iedere nee ook weer een ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten