We hebben een feestje. Het achterbuurmeisje viert haar verjaardag.
Dochter en ik gaan er naar toe.
Zij in haar looprek met het kadootje in haar hand, ik op hoge hakken die ik voor deze 'zitgelegenheid' uit de kast heb getrokken.
Zij in haar looprek met het kadootje in haar hand, ik op hoge hakken die ik voor deze 'zitgelegenheid' uit de kast heb getrokken.
Het kadootje geeft dochter snel af, maar dan komt ze niet verder dan de eerste anderhalve meter in de tuin.
Te spannend, teveel.
Dikke tranen.
Dikke tranen.
Nee, ze wil geen taartje.
Nee, ze wil niks drinken.
Nee, ze wil niks spelen.
Ze wil weer weg.
Ik breng haar thuis en ga zelf nog even een (ok, 2) taartje snoepen.
Niet veel later komt dochter toch weer terug.
En nu is het goed.
Stap voor stap komt ze los.
Stap voor stap komt ze los.
Ja, ze wil wel een waterballon.
Ja, ze wil wel chippies en drinken.
Ja, ze wil wel op de trampoline.
En, oja, ze wil ook vriendinnen worden met de grote nicht van buurmeisjes.
Als ik anderhalf uur later naar huis wil om te koken blijft ze graag nog even.
Thuis doe ik in vliegende vaart de voorbereidingen voor het avondmaal.
Ik voel me onrustig.
Ik laat mijn kind zomaar achter.
Het voelt alsof ik mijn verantwoordelijkheid ontloop.
Ik voel me een ontaarde moeder.
Na een half uurtje loop ik even terug.
Dochterlief zit smikkelend en genietend op de grond.
Nee hoor, ze wil echt nog niet mee. 'Kom me straks maar halen'.
Nee hoor, ze wil echt nog niet mee. 'Kom me straks maar halen'.
Iets geruster loop ik terug.
Na nog een uur, en de hartige taarten bijna uit de oven, loop ik nog eens langs.
Dochter is nergens te bekennen.
Met alle kinderen naar de speeltuin.
Een andere buurvrouw heeft zich over dochter ontfermd.
Met buurman wandel ik naar het speeltuintje.
'Ik ben er wat onrustig van' vertel ik.
'Je bent het ook niet gewend' antwoordt hij.
En dat is het, we zijn het niet gewend.
Want eigenlijk is het normaal om een 8-jarig kind te laten spelen bij de buurtjes en in het speeltuintje.
En het is abnormaal het gevoel te hebben anderen tot last te zijn, als ze zich over je kind ontfermen.
En het is abnormaal het gevoel te hebben anderen tot last te zijn, als ze zich over je kind ontfermen.
De wereld op zijn kop voor mij.
's Avonds ben ik bekaf, de volgende ochtend huil ik dikke tranen.
Omdat zo'n gewoon kinderfeestje ook echt even gewoon mocht zijn.
Dat andere mensen zorgen en dochter intens geniet.
Wat een kado.
Dank fijne achterbuurtjes & familie en lieve andere achterbuurvrouw!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten