Snotterend ziek en koortsig bestelde ik deze week een verrassingspakket bij mijn favoriete webwinkel.
Ik ontving een prachtig pakket vol mooie knutselspullen, inclusief een houten mal voor het maken van enveloppen.
Een tijd geleden maakte ik van dik karton mijn eigen mal.
Dochterlief kijkt vaak verlangend naar mijn handelingen als ik een avondje enveloppen vouw.
Met deze mal kon zij het misschien zelf!
Dochter ging enthousiast aan tafel zitten.
Ik zette de mal min of meer vast met papieren tape aan het vel papier.
En zo ging mevrouw aan de slag.
Dat viel nog niet mee.
Ondanks het plakband en haar rechterhand verschoof de mal toch steeds een beetje.
Het netjes knippen was best moeilijk met anderhalve hand.
Het vouwen deed ik maar.
Zoiets eenvoudigs als het vouwen van een envelop is voor mijn meisje een hele toer.
Een frustrerende toer ook.
Na de eerste envelop werd ze moe en de tweede lukte niet meer.
Boos en gefrustreerd wilde dochter toch maar kleuren.
Maar toen was niks meer goed genoeg.
Dochter ervaart steeds vaker en meer de belemmeringen door de beperkingen die ze heeft.
Ze wil zo graag veel doen en ze springt iedere keer levenslustig in nieuwe projecten.
En hoe verschrikkelijk ze haar best ook doet, toch lukken veel dingen niet.
Het is een zware klus, die ze te klaren heeft, mijn meisje.
In een wereld waar de overtuiging heerst dat, als je maar hard genoeg werkt, je alles kunt bereiken, ervaart zij dagelijks dat je uiterste best doen nog niet genoeg is.
We wandelen mee op haar pad, waarop we balanceren tussen reëel blijven en hoopvol zijn.
Verdrietig door haar verlies en ondersteunend in hoe ze hier mee om kan gaan.
Haar sterke kanten stimulerend zonder haar belemmeringen uit het oog te verliezen.
En iedere keer met de diepste wens dat ze haar eigen unieke plekje vindt waar ze kan groeien en bloeien, op haar manier.
En dat is wat het is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten