Leven

Afgelopen weekend is de kleinzoon van een vriendin van mij overleden. Hij werd 12 jaar. Hij had kanker. 

Ik heb getwijfeld of ik hierover zou schrijven, hier op mijn 'genietblog'. Het houdt me echter bezig en de andere kant van de genietmedaille is toch ook de pijn, de angst, het verdriet, en misschien ook wel de boosheid.

Na de schok was ik zomaar weer even in de diepe doodsangst die we voelden toen dochterlief ziek was. Ze had en heeft weliswaar geen kanker, maar lag toch op de rand van de dood. Niet lang daarna voelde ik het verdriet en een groot medeleven voor de ouders, het broertje en het zusje en alle familie er omheen. Het voelt zo oneerlijk dat een kind, een méns, zo moet lijden en dat je als omgeving eigenlijk alleen maar toe kan kijken (en dus ook lijdt). 

De ouders schreven op het rouwbericht: "Wees niet boos om wat er niet meer is, maar wees dankbaar voor wat was". Mooi en krachtig. Er zit zo'n kern van waarheid in.

Velen van ons (waaronder ikzelf) leren pas dankbaarheid te ervaren als dat wat vanzelfsprekend was niet meer vanzelfsprekend is.

Want het is een gift dat het iedere dag weer ochtend wordt ("het is weer licht mama, laten we opstaan!").

Het is een gift dat we kunnen eten en drinken wat we willen ("zullen we vandaag pannekoeken eten mama, ah, toeoeoe?")

Het is een gift dat we kunnen verwoorden wat we willen

Het is een gift om een dreinend kind te hebben

Het is een gift om ons zorgen te maken over zogenaamde triviale zaken

Het is een gift dat we ons zelfstandig kunnen voortbewegen

Het is een gift dat we gezond zijn

Het is gewoonweg een gift dat we leven, ook al voelt het soms zo anders. 

Dit besef geeft mij zoveel dankbaarheid; dát is wat mij betreft de basis voor werkelijk genieten...