Hoe het begint...

Een grote fantasie heb ik, mijn hele leven al. Deze fantasie werd gevoed door de vele boeken die ik las vanaf het moment dat ik lezen kon. Daarnaast ben ik, diep van binnen, een perfectionist. De combinatie van deze twee zorgde ervoor dat ik eigenlijk altijd een ontevreden gevoel had over mijn leven. Immers, mijn winters waren niet zo knus als die van “Klompertje Klomp en Janneke in de winter”. Mijn avonturen waren niet zo doldwaas als die van de “Olijke Tweeling” en zeker niet zo spannend als die van “De Vijf”. Mijn liefdesleven was niet zo romantisch als in de boeken die ik in mijn tienerjaren las.  Mijn spirituele leven niet zo diepgaand als dat van Susan Smit of Elisabeth Gilbert; mijn huis niet zo mooi als in de VT wonen; mijn kleren een allegaartje en ga zo maar door.

Feestjes waren een opgave want mijn huis moest spik en span zijn, wat voor zo’n sloddervos als ik in 3 uurtjes een hele opgave is. Mijn gerechten moesten bijzonder zijn en opgediend in mooi servies. Mijn carrière flitsend, lonend en bevredigend. Daarnaast wilde ik een fijne lieve geduldige moeder zijn, die meehelpt op school; een fijne partner die liefdevol is; een goede vriendin die volle aandacht geeft; een fijne dankbare dochter en een lieve zus. 

De laatste jaren was mijn leven vooral stressvol en druk. Regelmatig had ik het gevoel tekort te schieten op verschillende fronten in mijn leven. En waar ik vooral in tekort schoot was genieten. Met volle overgave naar muziek luisteren, genieten van een goed gesprek, ontspannen door een picknick in het zonnetje, hoe graag ik ook wilde, helemaal bevredigend was het nooit.

In 2010 werd ik ziek, Lyme. Ik was doodmoe en tot weinig meer in staat. Leren genieten werd mijn doel maar uiteindelijk stelde ik alles in het werk om mijn leven weer te kunnen leiden als voorheen.

Afgelopen jaar sloeg het noodlot toe. Mijn lieve dochter werd zeer ernstig ziek, 4 maanden in coma, intensieve revalidatie want alles moest ze opnieuw leren. Inmiddels zijn we zo’n 10 maanden verder en we hebben nog een lange weg te gaan.

Vertwijfeld vroeg ik me in het begin van haar ziekteperiode af waar de inzichten te bleven die mensen beschreven in boeken. Ik kwam niet tot geloof en ik viel er ook niet af. 

Wel was er dankbaarheid; dankbaarheid dat ze overleefde en goed verzorgd werd, dankbaar voor naaste familie die alles in het werk stelden om ons zoveel mogelijk bij te staan, dankbaar voor alle bekende en onbekende mensen voor liefdevolle reacties en bérgen kadootjes, later de dankbaarheid dat ze ontwaakte en dankbaarheid dat ze steeds meer kon, dankbaar dat manlief en ik het samen konden dragen en dicht bij elkaar konden blijven.

Na 4.5 maand Ronald Mc Donald huizen waren we voor het eerst weer een weekend thuis. Al die maanden leefden we met de noodzakelijke, dus weinige, spullen. Ik was verbijsterd door de enorme hoeveelheid troep die we verzameld hadden in de loop der tijd. Grote behoefte aan minder spullen en meer overzicht voelde ik opborrelen.

Deze kerstvakantie voelde ik een verandering in mij. Geen behoefte aan kado’s, maar vooral aan samenzijn en lekkere dingetjes maken. Geen ingewikkelde gerechten, maar eenvoudig lekkers. Geen opsmuk en mooie kleertjes maar gewoon een lekkere warme trui.

Een aandachtig leven met meer kwaliteit, ruimte en tevredenheid dat is mijn wens nu. En dat denk ik te bereiken door eenvoudiger te gaan leven, dankbaar te zijn voor wat het leven geeft, meer ervaringen op te doen en  minder spullen te verzamelen, meer ruimte te nemen om te (her)ontdekken wat energie geeft en om bewuste(re) keuzes te maken. Wie weet wordt dan ook mijn eerdere wens vervuld en leer ik weer genieten van de mooie dingen in het leven. Wandel je mee?